Διάχυτη ήταν η προσδοκία των Ιουδαίων (της εποχής λίγο προ του Ιησού) περί της ελεύσεως του Χριστού , του Μεσσία, ο οποίος θα απελευθέρωνε το λαό από τη Ρωμαϊκή κυριαρχία θα κατόρθωνε την επανασύσταση και επανίδρυση της βασιλείας του Δαυίδ και θα αποτελούσε την εκπλήρωση των προφητειών της Παλαιάς Διαθήκης. Σ’ αυτό στηρίχθηκε και η διδασκαλία των Γραμματέων και των Φαρισαίων οι οποίοι δίδασκαν την αυστηρή και άκρατη υποταγή στον Μωσαϊκό Νόμο. Οι Ιουδαίοι ανέμεναν έναν λυτρωτή, έναν εθνικό σωτήρα, ένα κοσμικό ηγέτη. Η έλευση όμως του Ιησού, του Υιού του θεού στον κόσμο δεν σκόπευε σε καμία απολύτως κοσμική εξουσία. Είχε χαρακτήρα καθαρά σωτηριολογικό.
Ο Ιησούς , ο οποίος έζησε στην άσημη Ναζαρέτ ,τόλμησε να αντιταχθεί και να συγκρουστεί με τις θρησκευτικές ιουδαϊκές αρχές ,να πολεμήσει την αδικία και την υποκρισία. Έγινε ο πάσχων διδάσκαλος , ο αληθινός δούλος του Θεού, προκειμένου να επωμιστεί με τον σταυρικό του θάνατο τις αμαρτίες του ανθρωπίνου γένους και με την ένδοξη ανάσταση του να το λυτρώσει από τα πάθη και την αδικία. Γίνεται «ο αμνός του θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου»,(Ιωαν.1,29) για να ανοίξει το δρόμο προς την Βασιλείαν των Ουρανών. Ωστόσο θα καταστεί στο μέλλον «σημείον αντιλεγόμενον» (Λκ. 2,34) και γι’αυτό θα ζητήσει από τους μαθητές του να μάθει «τινά με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι» (Μρκ.8,27) , προκειμένου να λάβει την ομολογία της πίστεως από τον Πέτρο ,και εν συνεχεία προείπει το σταυρικό πάθος και την ανάσταση του ενώπιον των μαθητών του.
Ο Ιησούς Χριστός ,αναλαμβάνοντας το σωτηριώδες έργο της θείας οικονομίας ,αποκτά τρία αξιώματα: το προφητικό, το αρχιερατικό και το βασιλικό και καθίσταται διδάσκαλος , λυτρωτής και θριαμβευτής ,δια μέσου του ισραηλιτικού λαού, όλης της ανθρωπότητας
Ήδη από την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης ,όταν είχε αρχίσει να καλλιεργείται και να εντείνεται η προσδοκία περί της ελεύσεως του Μεσσίου, παρατηρούνται προσωνύμια αφορώντα στο πρόσωπο του. Τα προσωνύμια αυτά αργότερα έγιναν πιο συγκεκριμένα και συνδέθηκαν αποκλειστικά με το πρόσωπο του Ιησού, ο οποίος εκπλήρωσε τις προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης και δίδαξε τον Καινό Νόμο, που καθιερώθηκαν να αφορούν και να απευθύνονται στο πρόσωπο του Ιησού ,καλούνται χριστολογικοί τίτλοι ή προσωνύμια και μπορεί να έχουν την προέλευση τους στην Παλαιά Διαθήκη , όπως αναφέραμε , ή στους μαθητές και στον στενό κύκλο του Χριστού ή ακόμα και στη γενικότερη προσδοκία της εποχής. Στην καινή διαθήκη καθιερώνονται πλέον αρκετοί από αυτούς γίνονται κύριο όνομα αφιερωμένο αποκλειστικά στον Σωτήρα Χριστό.
Άμεσα ή έμμεσα, τα χριστολογικά προσωνύμια υποδηλώνουν τη σχέση Θεού-Πατρός και Ιησού-Υιού και προσδίδει έκαστο αυτών μία μόνο πτυχή της χριστολογίας και όχι ολοκληρωμένη εικόνας. Μάλιστα είναι χαρακτηριστικό ότι κάθε τίτλος σχετίζεται είτε με το πρόσωπο του Ιησού, είτε με το έργο του, είτε με τη θαυματουργική δράση του, είτε τέλος με τη σταυρική θυσία και ανάσταση του. Προκειμένου να αποκτήσει κάποιος τη συνολική και ολοκληρωμένη οπτική περί της εν τη Καινή Διαθήκη χριστολογικής διδασκαλίας, θα πρέπει να συλλέξει και να συνδυάσει όλα τα χριστολογικά προσωνύμια που βρίσκονται διάσπαρτα στην Καινή Διαθήκη και μάλιστα στις Ευαγγελικές περικοπές και διηγήσεις.