Η καταλυτική σημασία του τουρισμού ως παράγοντας διαμόρφωσης τόσο της κατά τόπων εθνικής όσο και της παγκόσμιας οικονομίας έχει ευρύτατα μελετηθεί από το σύνολο της επιστημονικής κοινότητας, αφού έχει συμβάλει τα μέγιστα στην αναπτυξιακή διαδικασία πολλών χώρων του πλανήτη, μα ως επί το πλείστον των μικρών κι αναπτυσσόμενων. Βασισμένος στην ανάγκη του ανθρώπινου όντος να αλλάζει περιβάλλον, να βλέπει καινούριες οπτικές παραστάσεις, να βιώνει διαφορετικές εμπειρίες ο τουρισμός αποτελεί ειδοποιό χαρακτηριστικό της ανθρωπότητας από δημιουργίας της. Αυτή ακριβώς η καθοριστική εννοιολογικά σηματοδότηση του τουρισμού είναι που τον κάνει ευάλωτο σε μια σειρά εξωγενών παραγόντων όπως η πολιτική αστάθεια και ό,τι αυτή δύναται να
περικλείει.
Η πολιτική αστάθεια θα μπορούσε αναμφισβήτητα να ενταχθεί στην ευρύτερη κατηγορία των κρίσεων αφού είναι αποτέλεσμα προβλημάτων προερχόμενων από μη εμπνευσμένες πολιτικές διαχείρισης και διοικητικές δομές(Faulkner 2001 όπως στο Aktas G. , Gunlu EA Crisis management in tourist destinations). Θα μπορούσε δε να οριστεί ως η κατάσταση εκείνη κατά την οποία οι συνθήκες και οι μηχανισμοί διακυβέρνησης τίθενται υπό αμφισβήτηση ως προς την πολιτική τους νομιμότητα από παράγοντες εξωγενείς των κανονικών του πολιτικού συστήματος. Όταν η αμφισβήτηση έρχεται εκ των έσω ενός πολιτικού συστήματος κι αυτό κατορθώνει να την προσαρμόσει πραγματοποιώντας τις απαιτούμενες αλλαγές μπορεί να ειπωθεί η ύπαρξη πολιτικής σταθερότητας. Αντίθετα, όταν οι απαιτούμενες αλλαγές δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν και οι φορείς αυτών καταφεύγουν σε διαδηλώσεις, βία ή εμφύλιους πολέμους τότε το πολιτικό αυτό σύστημα νοσεί και θεωρείται ασταθές(Hall M.C, O’Sullivan V 1996).
Το εάν και κατά πόσο συνδέεται ο τουρισμός με την ύπαρξη τέτοιων συνθηκών πολιτικής αστάθειας προσδιορίζεται κι επιβεβαιώνεται με πολλές φορές τραγικό τρόπο από την ίδια την ιστορία. Πάμπολλες είναι οι γνωστές μόνο εκείνες περιπτώσεις τουριστών που απήχθηκαν, δολοφονήθηκαν ή έπεσαν θύματα ένοπλης βίας, και τουριστικών δομών που ‘χτυπήθηκαν’ στο όνομα πολιτικών ιδεολογιών, στην επιδίωξη πολιτικών στόχων και τη πραγμάτωση πολιτικών οραμάτων. Θα πρέπει ωστόσο να τονιστεί στο σημείο αυτό πως η ύπαρξη πολιτικής σταθερότητας ή αστάθειας δεν είναι κάτι αλληλένδετο ή αλληλό-προσδιοριζόμενο με τη μορφή του πολιτικού συστήματος. Κατ’ επέκτασιν, θα ήταν λάθος να υποστηριχθεί, ή έστω να εννοηθεί, πως η δημοκρατία σαν πολιτικό σύστημα δύναται να εγγυηθεί την ύπαρξη πολιτικής σταθερότητας ενώ για παράδειγμα η μοναρχία συντελεί στην διαστρέβλωση των πολιτικών δομών ή πρακτικών και άρα στην ύπαρξη πολιτικής αστάθειας. Με άλλα λόγια, η πολιτική σταθερότητα δεν συνάγεται απαραίτητα της δημοκρατίας αφού όπως σωστά επισημαίνει κι ο Hall (1994) χώρες όπως η Ισπανία ή η Πορτογαλία ανέπτυξαν τον άρτια τουριστικό χαρακτήρα τους εν μέσω διακυβερνητικών συνθηκών που με πολιτικούς όρους θα μπορούσαν να μεταφραστούν σε φασιστική δικτατορία. Σε γενικές γραμμές, δεν θα ήταν επιστημονικά ανακριβές να ειπωθεί πως ο τουρισμός ως οικονομική έννοια συνδέεται άρρηκτα με την πολιτική αστάθεια εξαιτίας τόσο της φύσης του αγαθού/ καταναλωτικού προϊόντος όσο και του ίδιου του καταναλωτή.