Το 1990 η Μazda παρουσίασε τον περιστροφικό κινητήρα 13-Β ο οποίος έφτασε στην τελική του μορφή βασιζόμενος στις μετατροπές που έγιναν από το 1984-1986 (Matsuda, Tadokoro et al.1990). Αυτές ήταν:
1) Στον κινητήρα 12-Α αντικαταστάθηκε ο θερμικός αντιδραστήρας, που χρησιμοποιούταν για τη μείωση των βλαβερών ανεπιθύμητων συστατικών των καυσαερίων, με καταλύτη.
2) Στον κινητήρα 13-Β EGI (electronic gasoline injected) αντικαταστάθηκε το καρμπυρατέρ του 12-Α με ένα ηλεκτρονικό σύστημα έγχυσης βενζίνης (1984)
3) Στον κινητήρα 13-Β Τ/C (turbo charger) προστέθηκε ένας υπερπληρωτής (τέλη του 1986) και
4) Στον κινητήρα 13Β αντικαταστάθηκε το στροφείο από ένα ελαφρύτερο και χρησιμοποιήθηκε γρανάζι ιονισμένων νιτριδίων (Ion-nitrided). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση των αδρανειακών ροπών στα περιστρεφόμενα μέρη του κινητήρα.
Η απόδοση του κινητήρα 13Β-ΕGI ήταν 119ΚW (160ΗΡ) στις 7000rpm και 190Νm στις 4500rpm, ενώ η αντίστοιχη απόδοση του κινητήρα 13Β Τ/C ήταν 149ΚW (200HP) στις 6500rpm και 265Νm στις 4000rpm. Τέλος ο κινητήρας 13-Β φέρει δύο στροφείς και σύστημα δύο στροβιλοσυμπιεστών σε σειρά αποδίδοντας ισχύ 190ΚW στις 6500rpm με μέγιστη ροπή στα 245Νm στις 5000rpm. Οι περεταίρω προσπάθειες που έγιναν για την επιπλέον αύξηση της ροπής του κατόρθωσαν να φτάσουν την αποδιδόμενη ροπή στα 245Νm στις 2000rpm, ενώ η μέγιστη αποδιδόμενη ισχύς εμφανιζόταν πλέον στις 8000rpm (Tashima, Okimoto et al. 1994). H ατμοσφαιρική έκδοση του κινητήρα απέδιδε μέγιστη ισχύ 164ΚW στις 7500rpm και μέγιστη ροπή 216Νm στις 6000rpm (Yamaguchi 1996).