Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΥΠΟΚΙΝΗΣΗΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

Οι εργαζόμενοι μιας επιχείρησης αντιδρούν διαφορετικά σε ερεθίσματα που δέχονται. Πολλοί παράγοντες συμβάλλουν στην ανθρώπινη συμπεριφορά (ενδογενείς και εξωγενείς) -η οποία είναι ένα πολύπλευρο θέμα- όπως η εργασιακή εμπειρία, τα προσωπικά βιώματα, η φιλοδοξία, το κοινωνικό περιβάλλον, η παιδεία, καθώς και η ένταση που βιώνουν τις προσωπικές τους ανάγκες.

Σύμφωνα με τον Κουτουζή Μ.: η υποκίνηση ορίζεται ως η διαδικασία ενεργοποίησης των διαφόρων ικανοτήτων των εργαζομένων με σκοπό την επίτευξη του στόχου της επιχείρησης.

Ενώ, μία άλλη θεωρία ορίζει την υποκίνηση ως ένα σύνολο από ενεργητικές δυνάμεις που δύνανται να προέρχονται από τον ίδιο τον εργαζόμενο ή από το περιβάλλον του, ενώ καθορίζουν τη στάση του απέναντι στην εργασία που έχει αναλάβει να διεκπεραιώσει (Pinder, 1984 στο Κουτουζής Μ. 1999)

Η πλήξη και η έλλειψη ενδιαφέροντος από μεριά των εργαζομένων είναι αντιδράσεις δυσαρεστημένων εργαζομένων. Και τελικά, η έλλειψη κινήτρων στους εργαζομένους, τους συνδέεται με την χαμηλή αποδοτικότητα.

Εν ολίγοις, οι εργαζόμενοι αντιδρούν σε ορισμένα ερεθίσματα που τους ωθούν να προβούν σε κάποιες ενέργειες.

Εάν μία επιχείρηση δεν επιδιώξει την παρακίνηση/υποκίνηση των εργαζομένων της, η επιχείρηση δεν θα διαθέσει προς επίτευξη των στόχων της το 100% των δυνατοτήτων του ανθρώπινου παράγοντα. Οι μάνατζερ δηλαδή, πέρα από τις λειτουργίες του σωστού σχεδιασμού και οργάνωσης, θα πρέπει να είναι ικανοί να υποκινούν το προσωπικό μέσα από διάφορα κίνητρα-ανταμοιβές ώστε να καταφέρει το μέγιστο δυνατό αποτέλεσμα κατά την διεκπεραίωση των σχεδίων της επιχείρησης όπου είναι υπεύθυνος.

This entry was posted in Human Resources Management and tagged , , , , , , , , , . Bookmark the permalink.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *