Ήταν η Δικτατορία ένα Στιγμιαίο Αδίκημα;

Πολλά έχουν ειπωθεί τις τελευταίες δεκαετίες για την περίοδο της διακυβέρνησης των Συνταγματαρχών, τόσο από τους υποστηρικτές τους όσο και από τους αντιπάλους τους. Ο ίδιος ο Άρειος Πάγος απέδωσε στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 τον χαρακτηρισμό: στιγμιαίο αδίκημα (Ελευθεράτος σελ 307).

Πόσα όμως, ήταν αυτά που θυσιάστηκαν στον βωμό αυτού του στιγμιαίου αδικήματος; Η εικόνα της Αθήνας άλλαξε πλήρως. Ναι μεν εκσυγχρονίστηκε το οδικό δίκτυο και ο οικιστικός τομέας, αλλά με βαρύτατες επιπτώσεις τόσο στην οικονομία της χώρας όσο και στην συνολική της εικόνα καθώς, καταστράφηκαν πολλά κλασσικά κτήρια και παλιά αρχοντικά που κοσμούσαν την πρωτεύουσα. Η οικονομία επιβαρύνθηκε όμως και από το σύνολο της οικονομικής πολιτικής της εν λόγω επταετίας. Πολλαπλές ανατιμήσεις των αγαθών, ελλειμματικό ισοζύγιο εισαγωγών – εξαγωγών από κοινού με τα γνωστά θαλασσοδάνεια, είναι μόνο μερικοί από τους παράγοντες που προκάλεσαν ανεπανόρθωτη ζημιά στην οικονομία της χώρας (Ελευθεράτος 2015).

Ο εργασιακός τομέας υπέστη επίσης μεγάλο πλήγμα. Ο μισθός των εργαζόμενων δεν ήταν αρκετός για να καλύψουν τις βασικές ανάγκες τους, οι απολύσεις και τα ωράρια εργασίας ήταν σε πολλές περιπτώσεις ανεξέλεγκτα, ενώ τα δικαιώματα των εργαζόμενων υποβαθμίστηκαν με το κλείσιμο των συνδικάτων και την απαγόρευση του δικαιώματος της απεργίας.

Την μεγαλύτερη όμως υποβάθμιση κατά την διακυβέρνηση των συνταγματαρχών υπέστη η ίδια η ανθρώπινη φύση. Ο λαός ήταν χωρισμένος σε δύο στρατόπεδα: Οι υποστηρικτές και οι αντιφρονούντες. Όποιος ήταν στο στρατόπεδο των υποστηρικτών δεν είχε να φοβάται τίποτα. Όποιος όμως είχε την ετικέτα του αντιπάλου, η φυλάκιση ή η εξορία ήταν η πιο ήπια ποινή που του επιβαλλόταν. Πολλές φορές όμως αυτό δεν αρκούσε και η εναλλακτική ήταν η εκτέλεση. Δεν χρειαζόταν να έχει πραχθεί κάτι κατά της κυβέρνησης, αρκούσε μόνο η ύπαρξη απόψεων μη σύμφωνων με τις αποφάσεις της.

Υπήρχε καμία νομική υπόσταση σε όλο αυτό; Η κυβέρνηση προκειμένου να αποδείξει ότι υπήρχε εξέδωσε κάποιους και υποσχέθηκε Σύνταγμα. Το οποίο και εξέδωσε, σύμφωνα βέβαια με το δικό της συμφέρον και ορίζοντας ως νόμιμα όσα η ίδια ήθελε. Στην ουσία δεν υπήρχε καμία νομιμότητα, όλα ήταν απλά ένα κάλυμμα των εγκλημάτων τους. (Καλτσώνης 2010).

Σύμφωνα λοιπόν με τα παραπάνω, σίγουρα δεν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε την Δικτατορία ως ένα στιγμιαίο αδίκημα&. Πρόκειται για επτά χρόνια συνεχόμενης βιαιοπραγίας και υποβάθμισης της ανθρώπινης ζωής από κοινού με την οικονομική και την γενικότερη επιβάρυνση της χώρας, τα οποία όμως και παραγράφηκαν αρκετά εύκολα και γρήγορα. Οι πρωτεργάτες της δικάστηκαν και την γλύτωσαν με ποινές πολύ ήπιες αν αναλογιστεί κανείς το κόστος των πράξεών τους. Η Μεταπολίτευση δεν ήθελε να δώσει συνέχεια για αυτό και αρκέστηκε σε κάποιες τυπικές διαδικασίες. Το γεγονός όμως ότι όλα αυτά περάστηκαν στα ψιλά γράμματα, δεν σημαίνει και ότι δεν έβλαψαν σε μεγάλο βαθμό την χωρά και τους ανθρώπους της.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

● Καλτσώνης Δ.: Ελληνική Συνταγματική Ιστορία; Τόμος ΙΙ 1941-2001, Εκδόσεις Ξιφαράς 2010.

● Ελευθεράτος Δ.: ''Λαμόγια στο χακί – Οικονομικά θαύματα και θύματα της χούντας, Εκδόσεις Τόπος 2015.

● Βούλγαρης Γ.: Η Μεταπολιτευτική Ελλάδα 1974-2009, Εκδόσεις Πόλις 2013.

This entry was posted in Ιστορία and tagged , , , , , . Bookmark the permalink.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *