Εργασία Στατιστικής

1o )έλεγχος ανεξαρτησίας μεταξύ δύο μεταβλητών σε επίπεδο σημαντικότητας 5%
Έλεγχος διαδοχών (επίπεδα)
Αριθμός διαδοχών (R) στην μεταβλητή ‘X1’ = 56
Υπό τη μηδενική υπόθεση της ανεξαρτησίας και ίση πιθανότητα θετικών
και αρνητικών τιμών, η R ακολουθεί την N(138, 8,26136)
z-score = -9,92573, με δίπλευρη p-τιμή 3,21735e-023
Με βάσει τη τιμή p-value κρίνεται αν αυτό που παρατηρείται στο δείγμα είναι στατιστικά
σημαντικό ή όχι και κατά συνέπεια αν η μηδενική υπόθεση απορρίπτεται ή δεν
απορρίπτεται. Ορίζεται ως παρατηρούμενο επίπεδο σημαντικότητας ή τιμή πιθανότητας ή
p-τιμή ,την πιθανότητα ή στατιστική συνάρτηση ελέγχου να πάρει μία τιμή τόσο ακραία ή
περισσότερο ακραία από αυτήν που πήρε για το συγκεκριμένο δείγμα, κάτω από την
μηδενική υπόθεση.
Προκύπτει p-value= 3,21735 e-023<0,05 ένδειξη ότι μπορώ να απορρίψω την μηδενική
υπόθεση. Το p-value είναι στατιστικά σημαντικό.
Έλεγχος διαδοχών (επίπεδα)
Αριθμός διαδοχών (R) στην μεταβλητή ‘X2’ = 55
Υπό τη μηδενική υπόθεση της ανεξαρτησίας και ίση πιθανότητα θετικών
και αρνητικών τιμών, η R ακολουθεί την N(138, 8,26136)
z-score = -10,0468, με δίπλευρη p-τιμή 9,49212e-024
Με βάσει τη τιμή p-value κρίνεται αν αυτό που παρατηρείται στο δείγμα είναι στατιστικά
σημαντικό ή όχι και κατά συνέπεια αν η μηδενική υπόθεση απορρίπτεται ή δεν
απορρίπτεται. Προκύπτει p-value= 9,49212e-024<0,05 ένδειξη ότι μπορώ να απορρίψω την
μηδενική υπόθεση .Το p-value είναι στατιστικά σημαντικό.

Για τις μεταβλητές ‘X1’ και ‘X2’
Kendall’s t au = 0,02788770
Υπό την μηδενική υπόθεση της μη-συσχέτισης:
z-score = 0,687361, με δίπλευρη p-τιμή 0,4919
Στον παραπάνω έλεγχο ,προκύπτει ότι p-value= 0,4919>0,05 ένδειξη ότι δεν μπορώ να
απορρίψω την μηδενική υπόθεση. Άρα το p-value δεν είναι στατιστικά σημαντικό

Posted in Στατιστική | Tagged , , , , , , , | Leave a comment

Η συμβολή της Ελληνικής Εμπορικής Ναυτιλίας στην Ελληνική οικονομία

Οι Έλληνες πλοιοκτήτες και ,κατά συνέπεια η ελληνική εμπορική ναυτιλία, κατέχουν
την πρώτη θέση σε χωρητικότητα παγκοσμίως , υπερέχοντας ακόμη και μεγάλων
ναυτιλιακών κρατών , όπως η Νορβηγία. Είναι γεγονός πως ελάχιστα από τα δια θαλάσσης μεταφερόμενα φορτία αφορούν το ελληνικό κράτος, καθώς κυρίως τα ελληνικά πλοία επιδίδονται ως επί το πλείστον σε cross-trading. Παρόλο που η συνεισφορά του τομέα αυτού στην ελληνική οικονομία δεν είναι ευκρινώς αντιληπτή, δεν παύει να είναι πολύ σημαντική.

Αναλυτικότερα, η ελληνική εμπορική ναυτιλία αναπτύσσεται αυτοδύναμα και ανεξάρτητα
από την πορεία της ελληνικής οικονομίας. Αυτό συμβαίνει πρωτίστως γιατί οι επενδύσεις στα πλοία γίνονται σε άλλα κράτη που ασχολούνται με την ναυπήγησή τους και επιπλέον διότι τα μεταφερόμενα φορτία σπάνια προέρχονται ή προορίζονται προς τον Ελλαδικό χώρο. Άρα, η ελληνική ναυτιλία συμβαδίζει με τους ρυθμούς της παγκόσμιας οικονομίας που σημαίνει πως επιπρόσθετα πλήττεται πολυπαραγοντικά από εξελίξεις που πολιτικοοικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις που διαδραματίζονται παγκοσμίως.

Παρά τον διεθνή χαρακτήρα της, η ελληνική εμπορική ναυτιλία, συμβάλλει στην ελληνική
οικονομία. Αρχικά, συμβάλει στην απασχόληση ανθρώπινου δυναμικού τόσο επί του πλοίου όσο και στα γραφεία των ναυτιλιακών επιχειρήσεων στην Ελλάδα. Ωστόσο, παρόλο που οι ναυτιλιακές επιχειρήσεις στην Ελλάδα φτάνουν τις 600, ο παραναυτιλιακός τομέας είναι εξαιρετικά ανεπτυγμένος και περιέχει λιμενικές επιχειρήσεις, εταιρείες πρακτόρευσης, logistics, ναυτασφαλιστικές και ναυλομεσιτικές επιχειρήσεις που απασχολούν μεγάλο αριθμό υπαλλήλων συνολικά. Επιπροσθέτως, συνεισφέρει στο ισοζύγιο πληρωμών καθώς και στο ΑΕΠ. Τέλος, είναι γεγονός πως η συμβολή της στο εθνικό εισόδημα είναι αξιοσημείωτη και συμβαίνει μέσω των μισθών των Ελλήνων ναυτικών επί των πλοίων, των εργαζομένων στις ελληνικές ναυτιλιακές εταιρείες αλλά και της συνεισφοράς στον δημόσιο τομέα μέσω της φορολόγησης.

Posted in Ναυτιλία | Tagged , , , , , , , , , , , | Leave a comment

Καπιταλισμός και η εξέλιξή του μέχρι σήμερα

Αρχικά θα ήταν χρήσιμο να ορίσουμε την φύση του καπιταλισμού . Η βάση του
καπιταλισμού ταυτίζεται με την υλική υπόσταση η οποία έχει εξέχουσα θέση στη ζωή
ανθρώπου είτε παλαιότερα είτε σήμερα.
Σύμφωνα με τον Μ. Βέμπερ ο καπιταλισμός ή αλλιώς το «Πνεύμα του Καπιταλισμού»
πρόκειται για μία έννοια τοποθετημένη σε ιστορικό πλαίσιο και όπως θα δούμε και
παρακάτω εξελίσσεται συνεχώς. Αποτελείται από διαφορετικές τοποθετήσεις τις οποίες
καλούμαστε να εξετάσουμε , έτσι ώστε να φτάσουμε σε ένα ασφαλές και καθολικό (όσο το
δυνατόν) συμπέρασμα.
Αρχικά, σε περίπτωση που ο χρόνος δεν δύναται να χρησιμοποιηθεί παραγωγικά προκύπτει ένα ιδιαιτέρως πρακτικά ανώφελο σχήμα με μία χρονική επένδυση που δεν έχει καμία αξία. «ο χρόνος είναι χρήμα» 1 φράση που επιβεβαιώνει την παραπάνω παραδοχή. Όταν υφίσταται δανεισμός ,δηλαδή διάθεση χρημάτων σε κάποιον άλλο η πράξη αυτή αυτόματα δηλώνει την κατοχή κερδών από το δανεισμό αυτό , σημαίνει όμως και την ύπαρξη του τόκου από τον δανεισμό αυτό. Έτσι λοιπόν μέσω της «πίστωσης» αυτής ,το υποκείμενο στοχεύει στο να ωφεληθεί μέσα από την παραπάνω διαδικασία. Τα χρήματα έχουν την ιδιότητα να μεταφέρονται από χέρι σε χέρι και να πολλαπλασιάζονται . Για τον λόγο αυτό «τα λεφτά έχουν γόνιμες αναγεννητικές ιδιότητες» 2 Μία ακόμα σημαντική οπτική του Καπιταλισμού είναι η συνέπεια η οποία φέρνει κέρδη. Με την «τιμιότητα» 3 μπορεί το υποκείμενο να κερδίσει πίστωση χρόνου. Συνειδητοποιούμε πως η δραστηριότητα των υποκειμένων χρειάζεται να εξαρτάται και να προσαρμόζεται στα τρέχοντα εκάστοτε κέρδη καθώς και να αναγνωρίζεται ουσιαστικά πως δεν υπάρχει εξ ολοκλήρου ιδιοκτησία των αγαθών που κερδίζονται για αυτό και δεν πρέπει να θεωρηθεί «δεδομένη»  η κατοχή τους.
Σύμφωνα με τα παραπάνω καταλήγουμε πως το πολυδιάστατο « Πνεύμα του
Καπιταλισμού» 5 κατά κύριο λόγο βασίζεται στην αξία του χρήματος. Σε κάθε περίπτωση τα αποτελέσματα διαχείρισης του χρήματος είτε οδηγεί σε κέρδη είτε σε οικονομική απώλεια.
Σε αυτό το πλαίσιο, το αποτέλεσμα εξαρτάται από την ανθρώπινη συμπεριφορά (τιμιότητα, συνέπεια). Κάθε συμπεριφορά βασισμένη σε οικονομικές νόρμες οδηγεί στη συντήρηση του Καπιταλιστικού κύκλου. Φυσικά ο καπιταλισμός συνεχίζει να εξελίσσεται πολιτισμικά και ιστορικά. Σύμφωνα με τον Jim McGuigan, ο καπιταλισμός σε πολιτισμικό πλαίσιο και ιδεολογικά παραμένει ισχυρός ενώ σε παραγωγικό πλαίσιο διαλύεται. Η βασικότερη αιτία διατήρησης του ως σήμερα οφείλεται σε ένα ευρύ πεδίο κριτικής 6 που έχει ως βάση του την «απόγνωση» (indignity) και συνδέεται με τις κοινωνικές ανισότητες (social criticism) καθώς και έλλειψη αυθεντικότητάς του (artistic criticism). Κάπου εδώ εισάγεται και ο όρος ψυχρός καπιταλισμός που συνέβαλε ενεργά στην εξέλιξη του καπιταλιστικού σχήματος. Αρχικά συνδέθηκε με την Αφρικανική κουλτούρα και την στάση αντιστασιακής αντιμετώπισης αυτών των ανθρώπων έναντι των υποδουλωτικών πρακτικών των λευκών . Τέλος καθώς εξελίσσεται ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός, ο «ψυχρός καπιταλισμός» μεταμορφώνεται και αποτελεί πλέον παγκόσμιο προνόμιο . Πορεύεται με βάση μία αναδυόμενη «καταναλωτική κουλτούρα» (Costumer culture) 7 και χρησιμοποιείται αποκλειστικά ως εργαλείο ένταξης και προσαρμογής στο νέο εξελισσόμενο καπιταλιστικό σύστημα.

1 Weber M. (2006). Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του Καπιταλισμού, Αθήνα ,εκδ.Gutenberg, (p .39)
2 Weber M. (2006). Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του Καπιταλισμού, Αθήνα ,εκδ. Gutenberg, (p .40)
3 Weber M. (2006). Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του Καπιταλισμού, Αθήνα , εκδ. Gutenberg, (p .40)

4 Weber M. (2006). Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του Καπιταλισμού, Αθήνα, εκδ. Gutenberg, (p .41)
5 Weber M. (2006). Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του Καπιταλισμού, Αθήνα, εκδ. Gutenberg, (p .39)

6 McGuigan J. (2012) .Τhe coolness of Capitalism today, UK, Loughborough University, p 430 http://www.triple-c.at
7 McGuigan J (2012). Τhe coolness of Capitalism today, UK, Loughborough University, p 430 http://www.triple-c.at

 

Posted in Οικονομικά | Tagged , , , , , , | Leave a comment

Η ΥΙΟΘΕΤΗΣΗ ΤΟΥ ΧΙΟΥΜΟΡ ΣΤΗ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ ΚΑΙ Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ

Το χιούμορ λογίζεται ως κάτι που είναι ή σχεδιάστηκε να είναι κωμικό ή
διασκεδαστικό. Ένας ορισμός χαρακτηρίζει το χιούμορ ως την αυξημένη διέγερση, το
χαμόγελο και το γέλιο, τα οποία εκτίθενται από ένα ακροατήριο ως απάντηση σε ένα
συγκεκριμένο μήνυμα.
Η συνεισφορά του χιούμορ στην αποτελεσματικότητα της διαφήμισης έχει
απασχολήσει πολλούς ερευνητές, πραγματοποιώντας έρευνες, όπου διαπιστώθηκε ότι οι
χιουμοριστικές διαφημίσεις είναι η πιο πετυχημένη μορφή διαφήμισης. Εκεί που συμφωνούν
όλες οι μελέτες είναι ότι η χρήση χιούμορ στις διαφημίσεις προσελκύει το ενδιαφέρον του
κοινού και επιπλέον, η χρήση του έξυπνου χιούμορ, σχηματίζει θετική στάση απέναντι στο
διαφημιστικό μήνυμα και στην επωνυμία του προϊόντος. Κάποιοι ερευνητές θεωρούν ότι οι
καταναλωτές απολαμβάνουν τις αστείες διαφημίσεις και τις θυμούνται με ευκολία, αλλά
αρκετές είναι οι φορές που δεν θυμούνται ποιο είναι το προϊόν που προβάλλεται.
Προκειμένου να αυξηθεί η αποτελεσματικότητα της διαφήμισης ενός προϊόντος, το
διαφημιστικό μήνυμα πρέπει να είναι μοναδικό και ουσιαστικό . Τα διαφημιστικά γραφεία
πολλές φορές αγνοούν τα θετικά ή τα αρνητικά του προϊόντος, δίνοντας έμφαση στις
μετρήσεις που αφορούν στη στάση και την ενημέρωση των καταναλωτών .
Το χιούμορ εκλαμβάνεται διαφορετικά από κάθε καταναλωτή και για τον λόγο αυτό
οι διαφημιστές θα πρέπει να αντιλαμβάνονται ποιο είναι το κοινό στο οποίο απευθύνεται η
κάθε διαφήμιση, χρησιμοποιώντας βέβαια και τα κατάλληλα μέσα και είδη της διαφήμισης
.Οι ερευνητές έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το χιούμορ των διαφημίσεων
απευθύνεται σε ένα συγκεκριμένο ακροατήριο, το οποίο ορίζεται με βάσει τα δημογραφικά
και ψυχογραφικά χαρακτηριστικά του . Για παράδειγμα, στα δημογραφικά χαρακτηριστικά
κατατάσσονται, οι άνδρες, οι οποίοι έχουν θετικότερη στάση απέναντι στις χιουμοριστικές
διαφημίσεις απ’ ό,τι οι γυναίκες. Τα ψυχογραφικά χαρακτηριστικά έχουν να κάνουν πρώτον,
με την ανάγκη για «γνώση» του καταναλωτή, δηλαδή την λογική επεξεργασία κάποιων
πληροφοριών, η οποία οδηγεί τον καταναλωτή να έχει θετική άποψη και επιθυμία για αγορά
του προϊόντος, όταν η διαφήμιση εμπεριέχει χιούμορ.
Όταν το χιούμορ των διαφημίσεων παρουσιάσει σωστά και προσεχτικά τα
χαρακτηριστικά του προϊόντος που διαφημίζει, τότε έχουμε σαν πιθανό αποτέλεσμα την
ανάκληση στη μνήμη του καταναλωτή, την βελτίωση για την αξιολόγηση του προϊόντος και
την διέγερση της επιθυμίας για να το αγοράσει.

Ζώτος, Γ.Χ. (2008). Διαφήµιση, Σχεδιασµός, Ανάπτυξη, Αποτελεσματικότητα, 5η
Έκδοση, Εκδόσεις University Studio Press, Θεσσαλονίκη.
Χατζηθωµάς, Λ.Δ. (2008). Το χιούμορ στην Τηλεοπτική Διαφήµιση ,Εκδόσεις
University Studio Press, Θεσσαλονίκη.
Motwani, D. and Agarwal, K. (2013). Impact of Humorous Advertisement on Customer’s
Behavior, International Journal of Advanced Research in Management and Social Sciences,
2 (10), 34-41.
Weinberger, M. G. and Gulas, C. S. (1992). The Impact of Humor in Advertising: A Review,
Journal of Advertising, 4 (21), 35-59.
Alden, D. L. and Hoyer, W. D. and Lee, C. (1993). Identifying Global and Culture-Specific
Demesions of Humor in Advertising: A Multinational Analysis, Journal of Marketing, 57,
64-75.

Posted in Marketing assignments | Tagged , , , , , , | Leave a comment

Coeliac disease (CD) and gluten ataxia (GA)

Introduction

Coeliac disease (CD) and gluten ataxia (GA) are two autoimmune, gluten sensitivity disorders. CD is a disease affecting the gut, so after diagnosis, patients are advised to follow a gluten free diet (GFD). Refractory coeliac disease (RCD) is a rare condition, which is non- responsive to GFD. Gluten Ataxia (GA) is a condition affecting the brain, and an unusual form of this presents in combination with myoclonic symptoms and refractory CD. From a pathophysiological point, typical GA is linked with pronounced cerebellar atrophy. This is the 1st study to investigate for a specific pattern of cerebellar degeneration in patients with GA and myoclonus.

Patients- Methods

15 CD patients with myoclonus were matched with 15 healthy controls from a pre-existing clinical and volunteer T1-weighted MRI database of The Sheffield Ataxia Centre. Magnetic Spectroscopy (MRS) data were also available only for the patient group. 11 regional, grey matter cerebellar volumes were calculated using the “SUIT” toolbox, which were compared between groups by independent t-test.

Results

The mean age for patient group was 63.3 years and for the healthy individuals 61.3. All statistical tests were negative. Yet, the only cerebellar region close to significance was Crus I (p= 0.064). Also, only 60% of patients had abnormal MRS values.

Discussion

The goal was to detect if GA and myoclonus patients experience cerebellar atrophy, alike typical GA ones. Due to the absence of statistical importance our a- priori hypothesis was rejected, thus we assumed that GA with myoclonus possibly involves more a cerebral, rather than a cerebellar pathway. Indeed, more patients need to be recruited for further research.

 

Posted in Υγεία | Tagged , , , , , | Leave a comment

Ο ρόλος της δυσλιπιδαιμίας στην ανάπτυξη της αθηρωματικής πλάκας και στην δημιουργία καρδιαγγειακής νόσου

Τα λιπίδια της αιματικής κυκλοφορίας είναι τα τριγλυκερίδια, η χοληστερόλη, τα
φωσφολιπίδια και τα ελεύθερα λιπαρά οξέα. Το κυριότερο χαρακτηριστικό των
λιπιδίων ως χημικές ενώσεις είναι η υδροφοβικότητα, έτσι προκειμένου να
μεταφερθούν μέσω του πλάσματος ή να εισαχθούν στα κύτταρα των διαφόρων ιστών
θα πρέπει να συνδεθούν με πρωτεΐνες, τις αποπρωτεΐνες και να σχηματίσουν τις
λιποπρωτεΐνες. Οι λιποπρωτεΐνες συμμετέχουν στην μετανάστευση των λιπιδίων και
διαχωρίζονται σε χυλομικρά, πολύ μικρής πυκνότητας λιποπρωτεΐνες (VLDL),
μικρής πυκνότητας λιποπρωτεΐνες (LDL) και υψηλής πυκνότητας λιποπρωτεΐνες
(HDL). Η διαταραχή του μεταβολισμού των λιπιδίων έχει μπορεί να προκαλέσει
μεταβολή της σύστασης και της ποιότητάς τους κάτι που έχει ως αποτέλεσμα την
δημιουργία διαφόρων παθολογικών καταστάσεων, που ονομάζονται δυσλιπιδαιμίες.
Η πιο συχνή μορφή δυσλιπιδαιμίας είναι η υπερλιπιδαιμία, δηλαδή η ύπαρξη στο
αίμα ενός ή περισσότερων κλασμάτων λιποπρωτεΐνών. (Lodish H. et al, 2004).
Η υπερλιπιδαιμία αποτελεί σημαντικό παράγοντα ανάπτυξης της αθηρωματικής
πλάκας και εν συνεχεία στην ανάπτυξη καρδιαγγειακής νόσου, διότι ευνοεί της
συσσώρευση και την επακόλουθη οξείδωση της LDL χοληστερόλης στην
αθηρωματική πλάκα, η οποία δημιουργείται στα αγγεία του καρδιαγγειακού
συστήματος (Borza et al, 2013).
Τα αρχικά στάδια ανάπτυξης αθηρωματικής πλάκας περιλαμβάνουν την
προσκόλληση λευκοκυττάρων του αίματος στον αυλό του αγγείου, ακολουθεί
κατευθυνόμενη μετανάστευση των λευκοκυττάρων που είναι προσδεδεμένα στον
αυλό. Στην συνέχεια τα μονοκύτταρα ωριμάζουν σε μακροφάγα και προσελκύουν
λιπίδια, δημιουργώντας τα αφρώδη κύτταρα. Τα κυκλοφορούντα σωματίδια LDL
εισβάλλουν στο αρτηριακό τοίχωμα, συσσωρεύονται στο εσωτερικό του και εκεί
υποβάλλονται σε χημικές τροποποιήσεις, όπως η οξείδωση. Η οξειδωμένη LDL
μπορεί να προκαλέσει ενεργοποίηση των ενδοθηλιακών κυττάρων και έκφραση
μορίων προσκόλλησης. Επιπλέον, τα μακροφάγα μπορούν να ενσωματώσουν
οξειδωμένα σωματίδια LDL μέσω υποδοχέων δέσμευσης και να γίνουν αφρώδη
κύτταρα. Τα οξειδωμένα λιπίδια πιθανώς τροποποιούν τις λειτουργίες των λείων
μυϊκών κυττάρων, π.χ. αυξάνοντας την πρόσφυση τους σε μακροφάγα και αφρώδη
κύτταρα στην πλάκα ( Borza et al, 2013; Rocha and Libby 2009) .

Η πρόοδος της αλλοίωσης αφορά την μετανάστευση των λείων μυϊκών κυττάρων από
το μέσο στον χιτώνα και τον πολλαπλασιασμό τους που συνοδεύεται από αυξημένη
σύνθεση μακρομορίων της εξωκυττάριας μήτρας, δηλαδή κολλαγόνου, ελαστίνης και
πρωτεογλυκανών. Τα μακροφάγα και τα λεία μυϊκά κύτταρα της πλάκας μπορεί να
οδηγηθούν στην απόπτωση. Τα εξωκυττάρια λιπίδια που προέρχονται από τα νεκρά
κύτταρα συσσωρεύονται στην κεντρική περιοχή της πλάκας. Κατά την πρόοδο της
πλάκας όλο και περισσότερη χοληστερόλη συσσωρεύεται σε αυτή (Liddy P. et al,
2011).
Το τελικό στάδιο είναι η δημιουργία θρόμβωσης μέσω ρήξης της αθηρωματικής
πλάκας. Κατά την ρήξη προκαλείται θραύση του ινώδους καλύμματος, κάτι που
επιτρέπει την πήξη του αίματος. Στο στάδιο αυτό συμμετέχουν ιστικόι παράγοντες
και ο θρόμβος προωθείται και αυξάνεται. Είναι λοιπόν φανερό ότι μια πιθανή
υπερλιπιδαιμία θα υποβοηθήσει την συσσώρευση λιπιδίων στην περιοχή της πλάκας
και έτσι υποβοηθά και επιταχύνει την ανάπτυξη της αθηρωμάτωσης (Liddy P. et al,
2011).

Βιβλιογραφία
Klop, B. Elte, JWF. Cabezas, MC. (2013). Dyslipidemia in Obesity: Mechanisms and
Potential Targets. Nutrients, 5, 1218-1240

Libby, P. Ridker, P.M. Hansson, G.K. (2011). Progress and challenges in translating
the biology of atherosclerosis. Nature, 473(7347):317-25

Rocha, VZ. Libby, P. (2009). Obesity, inflammation,

Posted in Υγεία | Tagged , , , , , , , | Leave a comment

Η σημασία των μεταλλικών κατασκευών και η απόκριση τους σε πολύπλοκο περιβάλλον φόρτισης.

Οι δομικοί μηχανικοί έχουν καλεσθεί να χρησιμοποιήσουν, μελετήσουν και επεξεργαστούν
πολλών ειδών υλικά στη διάρκεια της ζωής τους. Αδιαμφησβήτητα ένα από αυτά τα υλικά
που τα τελευταία χρόνια σημειώνουν σημαντική αύξηση στην εφαρμογής τους, είναι τα
μέταλλα. Αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο, αν σκεφτεί κανείς ότι πέραν της μεγάλης τους
αντοχής υπερτερούν σε πλήθος χαρακτηριστικών. Σημαντικό προφανώς στοιχείο αποτελεί
και το γεγονός πως πλέον είναι διαθέσιμα και σύγχρονα εργαλεία για την μελέτη αυτών από τους Μηχανικούς. Οι μεταλλικές κατασκευές λοιπόν έχουν το θετικό ότι είναι σημαντικές σε πληθώρα εφαρμογών οι οποίες δεν αφορούν μόνο αυτές που εδράζονται στη γη αλλά και στη θάλασσα συμπεριλαμβανομένων των πλοίων, υπεράκτιων πλατφορμών, γερανογεφυρών, γεφυρών δοκών κ.α
Όσον αφορά τώρα σε επίπεδο φορτίσεων, οι κατασκευές που δομήθηκαν με αυτά τα μέλη
υπόκεινται σε διάφορους τύπους δράσεων, οι οποίες είναι συνήθως φυσιολογικές, αλλά
μερικές φορές ακόμη και τυχαίες. Μια από τις ίσως πιο περίπλοκες συμπεριφορές των
κατασκευών που καλούνται οι μηχανικοί να μελετήσουν και αντιμετωπίσουν είναι αυτή που προκαλείται από την ανακυκλιζόμενη φόρτιση, δηλαδή μια φόρτιση της οποίας η ένταση αυξομειώνεται στη διάρκεια πολλών κύκλων. Παραδείγματα τέτοιας φόρτισης είναι η σεισμική δράση, η δράση του ανέμου, ο κυκλοφοριακός φόρτος, οι θερμοκρασιακές μεταβολές αλλά και κυματισμοί.
Είναι λοιπόν σαφές ότι όταν μελετάμε ένα είδος φόρτισης το οποίο απασχολεί πολλούς
τομείς των μηχανικών, είναι δυνατό και χρήσιμο να καταφέρουμε να συνθέσουμε τις γνώσεις και τη τεχνογνωσία του καθενός. Πολλές φορές μάλιστα η μέθοδος ανάλυσης που
χρησιμοποιεί ο κάθε κλάδος δε διαφέρει και χρησιμοποιώντας την ειδίκευση αυτών
επιτυγχάνουμε τη καλύτερη δυνατή προσέγγιση του προβλήματος.

Posted in Τεχνολογία | Tagged , , , , , , | Leave a comment

Αυτισμός

Στην παρούσα εργασία επιχειρείται η παρατήρηση του Jake ενός παιδιού με αυτισμό.  Ο αυτισμός είναι μια διάχυτη ή καθολική αναπτυξιακή διαταραχή καθώς επηρεάζει πολλές περιοχές ανάπτυξης της ζωής του ατόμου (Τσιμπιδάκη, 2015 ; Στασινός, 2013 ; Happé, 2003, Κάκουρος & Μανιαδάκη, 2006).  Για να χαρακτηριστεί ένα άτομο ως αυτιστικό πρέπει να εμφανίζει αυτό που ονομάζεται από τη Happé (2003) ως «τριάδα ελλειμμάτων», δηλαδή το άτομο να εμφανίζει δυσκολίες στην κοινωνικοποίησή του, στην επικοινωνία και στη δημιουργική φαντασία. Σήμερα όμως και με βάση το Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας (DSMV) και τη Διεθνή Ταξινόμηση των Νόσων της Παγκόσμια Οργάνωσης Υγείας (ICD – 10), όπως αναφέρει η Τσιμπιδάκη (2015), ένα άτομο για να ανήκει στη σφαίρα του αυτισμού πρέπει να παρουσιάζει δύο βασικά ελλείμματα στην κοινωνική επικοινωνία και στην αλληλεπίδραση, αλλά και να εμφανίζει στερεοτυπικές, επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές, ενδιαφέρονται και δραστηριότητες. Γενικά, σύμφωνα με το Στασινό (2013) πέρα από τα παραπάνω χαρακτηριστικά τα άτομα με αυτισμό μπορεί να παρουσιάζουν κι άλλα χαρακτηριστικά, όπως σοβαρή κοινωνική απομόνωση, άτυπη γλώσσα,  εμμονή για διατήρηση της ομοιότητας, επαναληπτική και στερεοτυπική συμπεριφορά, έλλειμμα φαντασίας, δημιουργικότητας και χιούμορ, σοβαρά ξεσπάσματα συμπεριφοράς, μεμονωμένες ικανότητες, νοητική υστέρηση και συσχετιζόμενα μεταξύ τους χαρακτηριστικά.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ

 

Happé, F. (2003). Αυτισμός. Σύγχρονη ψυχολογική θεώρηση (Μτφρ., επιμ., γλωσσάρι Δ. Στασινός) (Δεύτερη έκδοση). Αθήνα: Gutenberg.

Κάκουρος, Ε., & Μανιαδάκη, Κ. (2006). Ψυχοπαθολογία παιδιών και εφήβων. Αναπτυξιακή προσέγγιση. Αθήνα: Τυπωθήτω – Γιώργος Δαρδανός.

Στασινός, Δ. (2013). Η ειδική εκπαίδευση 2020. Για μια συμπεριληπτική ή ολική εκπαίδευση στο νέο – ψηφιακό σχολείο με ψηφιακούς πρωταθλητές. Αθήνα: Εκδόσεις Παπαζήση.

Τσιμπιδάκη, Α. (2015). Διαταραχές αυτιστικού φάσματος (ΔΑΦ). Διεπιστημονική προσέγγιση αντιμετώπισης[Πανεπιστημιακές Σημειώσεις]. Πανεπιστήμιο Λευκωσίας, Τμήμα Παιδαγωγικό.: ‘Ειδική Εκπαίδευση’, Χειμερινό Τετράμηνο 2015. Κύπρος. Ανακτήθηκε στις 24 Νοεμβρίου, 2015, από  https://drive.google.com/file/d/0B87BkphNHG2cTlZ4czdNRkJJQjQ/view?usp=sharing

Posted in Ανθρωπιστικές Επιστήμες | Tagged , , , , , , , | Leave a comment

Η Δίκαιη δίκη στο Δικονομικό Ποινικό Δίκαιο

Η προσπάθεια δημιουργίας ενός κράτους δικαίου αποτελεί κομβικό σημείο, οδηγώντας
στην ανάπτυξη κοινωνιών βασισμένες στην προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η
Δίκαιη δίκη αποτελεί ένα κατοχυρωμένο ανθρώπινο δικαίωμα και προστατεύεται τόσο
από τους νόμους του κράτους όσο και από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων
του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ).
Σύμφωνα με τους καταξιωμένους νομικούς κ. Φαρσεδάκη και Σατλάνη (2014): « Η αρχή
της δικαιοκρατικής ή δίκαιης δίκης (fair trial) ισχύει με βάση το άρθρο 6 της ΕΣΔΑ και
είναι γνωστή ως θεμελιώδη αρχή που διασφαλίζει τα δικαιώματα του κατηγορουμένου στη
ποινική διαδικασία ενώπιον ανακριτικών αρχών και ποινικών δικαστηρίων» (Φαρσεδάκης
και Σατλάνης 2014, σελ.170). Ουσιαστικά η εγγύηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του
κατηγορουμένου προκύπτει μέσω της αρχής της δίκαιης δίκης.
Σύμφωνα με τη νομολογία, στη δίκαιη δίκη προστέθηκαν και άλλα δικαιώματα που
παρέχονται στον κατηγορούμενο, όπως η δυνατότητα να αξιώσει αιτιολόγηση της
καταδικαστικής απόφασης. Ειδικότερα, παράδειγμα των νομικών κ. Φαρσεδάκη και
Σατλάνη αποτέλεσε, για τα πρόσθετα δικαιώματα, η κάτωθι απόφαση: «το ΕΔΔΑ
δέχθηκε, ότι η δίκαιη δίκη εξασφαλίζεται από το άρθρο 6 της ΕΣΔΑ, δηλαδή από όλη τη
διάταξη (και τις τρεις παραγράφους), και ότι η χρησιμοποίηση στη δικαστική απόφαση
αποδεικτικών στοιχείων (π.χ. ομολογίας ενοχής και χρησιμοποιηθέντος όπλου ή
κρυμμένων ναρκωτικών) που αποκτήθηκαν με βασανιστήρια ή άλλη σκληρή και
απάνθρωπη συμπεριφορά (άρθρο 3 ΕΣΔΑ) κατά παράβαση του δικαιώματος σιωπής και
μη αυτοενοχοποίησης αντιβαίνει στον πυρήνα της δίκαιης ποινικής δίκης» (Φαρσεδάκης
και Σατλάνης, 2014, σελ.172-173).
Το εν λόγω δικαίωμα που κατοχυρώνεται ως ρύθμιση υπερνομοθετικής ισχύος στην
ΕΣΔΑ σχετίζεται όχι μόνο με τον κατηγορούμενο αλλά και με τους λοιπούς παράγοντες
μίας δίκης. Σύμφωνα με το άρθρο 6 παράγραφος 3 της ΕΣΔΑ αναφέρεται ότι το
δικαίωμα του κατηγορουμένου για δίκαιη δίκη αφορά τη γνώση της κατηγορίας, το
δικαίωμα υπεράσπισης με δοθέντα επαρκή χρόνο για την κατάλληλη προετοιμασία, την
εξασφάλιση συνηγόρου, το δικαίωμα κλήτευσης και εξέτασης μαρτύρων και το
δικαίωμα, εφόσον απαιτείται εκ των συνθηκών, δωρεάν διερμηνείας (Καρατζά 2012).
Επομένως, μία από τις εκφάνσεις του δικαιώματος της δίκαιης δίκης συνίσταται στην
«ισότητα των όπλων». ή της διαδικαστικής ισότητας της Κατηγορούσας Αρχής και της
Υπεράσπισης (Φαρσεδάκης και Σατλάνης, 2014).

Εν κατακλείδι, το συγκεκριμένο θεμελιώδες δικαίωμα καταδεικνύει εμφανώς τη
σύγκρουση του ατομικού δικαιώματος περί της προσωπικής ελευθερίας και του
περιοριστικού μέτρου της προσωρινής κράτησης. Η αρχή της αναλογικότητας και το
τεκμήριο της αθωότητας είναι οι δύο παράγοντες που συνεκτιμώνται για τυχόν εφαρμογή
περιοριστικών της ελευθερίας μέτρων. Ένα ανεξάρτητο και αμερόληπτο δικαστήριο
εμφανίζεται πρωταρχική έκφανση της αξίωσης για μια δίκαιη δίκη. Η δίκαιη δίκη
αποτελεί δικαίωμα όλων των ανθρώπων και ασπίδα αυτού το Ευρωπαϊκό Δίκαιο.

Βιβλιογραφία
 Βιβλία
1. Φαρσεδάκης, Ι., Σατλάνης, Χ., 2014. Ποινική Δικονομία – Βασικές Έννοιες και
Θεμελιώδεις Αρχές, Αθήνα: Νομική Βιβλιοθήκη,
2. Καρατζά, Λ., 2012, 4 Κώδικες (ΑΚ, ΚΠολΔ, ΠΚ &amp; ΚΠΔ), 37 η εκδ., Αθήνα: Νομική
Βιβλιοθήκη

Posted in Νομικά | Tagged , , , , , , | Leave a comment

Ποιητικός Λόγος

Κατά τα χρόνια της ελληνιστικής περιόδου, ο κυριότερος όγκος παραγωγής λόγου,
εκφράστηκε μέσα από την ποίηση, ενώ ο πεζός λόγος χρησιμοποιήθηκε κυρίως για την
καταγραφή επιστημονικών κειμένων. Οι κυριότεροι εκπρόσωποι της περιόδου, ήταν ο
Καλλίμαχος, ο Θεόκριτος και ο Απολλώνιος ο Ρόδιος, αλλά και πολλοί άλλοι λόγιοι, που
εργάζονταν κυρίως σε βιβλιοθήκες, όπως το περίφηµο Μουσείο της Αλεξάνδρειας. Τα
γραπτά τους δεν είναι εύκολο να διαβαστούν και να ερμηνευθούν, λόγω των πολλών
διακειµενικών αναφορών και των πραγµατολογικών και γλωσσικών ιδιομορφών. Ο
ιστοριογράφος Πολύβιος, ήταν από τους ελάχιστους που συνέγραψε σε πεζό λόγο. Επίσης,
παρατηρήθηκε άνθηση στα µαθηµατικά, στην αστρονοµία και τη µηχανική, τη βοτανική και
την ιατρική (Clauss J.J, 2010, σσ 101-105).
Ο ποιητικός λόγος, λοιπόν, αποτέλεσε το κύριο τρόπο έκφρασης κατά την
ελληνιστική περίοδο και γι’ αυτό η λογοτεχνία της εποχής, συχνά ταυτίζεται με την ποίηση.
Τα παραδοσιακά ποιητικά είδη των αρχαϊκών και κλασικών χρόνων, όπως το έπος, η λυρική
και η δραµατική ποίηση, ανασυντίθενται και δημιουργούνται νέες ποιητικές μορφές, όπως
επύλλιο, αιτιολογικό έπος, ειδύλλιο, µιµίαµβος, αλλά και νέα κωµωδία, ελληνιστικό έπος,
λογοτεχνικό επίγραµµα (Παπαγγελής Θ.Δ, 1994, σ. 10).
Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, δεν είναι εύκολο να ερμηνεύσουμε τα ποιήματα
που ανήκουν στην ελληνιστική περίοδο. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό, στο γεγονός ότι οι
ποιητές των ελληνιστικών χρόνων, είναι λόγιοι, είναι φιλόλογοι. Επιπλέον, το κέντρο βάρους
της λογοτεχνικής έκφρασης μετατοπίζεται. Πλέον οι ποιητές δεν ασχολούνται με τα
κοινωνικά και τα ανθρωπολογικά προβλήματα των πολιτών, παρουσιάζοντάς τα μέσα από
διαλόγους και καταγραφή γεγονότων, αλλά μέσα από μονολόγους, όπου διερωτόνται για τα
μεγάλα φιλοσοφικά προβλήματα της ζωής. Με αυτό τον τρόπο, παράγονται κείμενα γεμάτα
µιµήσεις, επιδράσεις και παραλλαγές, από άλλα παλαιότερα ή και σύγχρονα έργα. Ο ποιητής
των ελληνιστικών χρόνων, δεν απευθύνεται στο κοινό έχοντας µια ηθικοπαιδαγωγική
αποστολή, αλλά απλά επιδιώκει την τέρψη του ακροατηρίου, όπως ακριβώς συμβαίνει και με
το λογοτεχνικό ανάγνωσμα. Τέτοιου είδους λογοτεχνικά έργα, όμως, δεν είναι δυνατόν να
έχουν μεγάλο εύρος µεγάλου ακροατηρίου (Bulloch A.W, 1990, σσ 42-46).
Παρ’ όλα αυτά, η κριτική που μπορούμε να ασκήσουμε σε αυτά τα έργα, έρχεται
αντιμέτωπη με αρκετές δυσκολίες, αφού μεγάλο μέρος των ποιημάτων της ελληνιστικής
περιόδου, έχει χαθεί. Έτσι, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν τα μορφολογικά και ποιητικά
στοιχεία, κινούνται στο ίδιο μοτίβο στο σύνολο της λογοτεχνικής παραγωγής. Παράλληλα,
εμφανίζεται μειωμένη η πρωτοτυπία των ποιημάτων των ελληνιστικών χρόνων, αφού σχεδόν
όλη η ποιητική δημιουργία της εποχής, εκτός από το είδος της δραματικής ποίησης, έχει

απολεσθεί. Πρόδρομοι αυτής της γενιάς ποιητών, αποτελούν ο Αντίµαχος του Κολοφώνιου
(γύρω στο 400 π.Χ.) και ο Φιλητάς από την Κω (4ος-3ος αι. π.Χ.) (Bulloch A.W, 1990, σ
106).
Συμπερασματικά, οι λογοτέχνες των ελληνιστικών χρόνων, εμφανίζονται μετά από
μια εποχή κορύφωσης, τόσο για την ποίηση όσο και για την πεζογραφία. Το παρελθόν, τους
επηρεάζει αρνητικά καθώς, δεν υπάρχει περιθώριο για πρωτοτυπία, με αποτέλεσμα να
υπάρχει ένα πλήθος μιμήσεων. Ανάμεσά τους, όμως, υπάρχουν ισχυρές ποιητικές
προσωπικότητες, που αφοµοιώνουν την παράδοση και προχωρούν προς την αντιπαράθεση,
την αναθεώρηση, τον νεωτερισµό. .

Posted in Φιλολογία | Tagged , , , , , , , | Leave a comment