Στη σύγχρονη εποχή, μετά τη νέα χιλιετία, ο τουρισμός έχει χαρακτηρισθεί ως ο γρηγορότερα αναπτυσσόμενος οικονομικός τομέας καθώς συνεπάγεται σημαντικές επενδύσεις σε υποδομές αλλά και σημαντική αύξηση των θέσεων εργασίας. Η αύξηση των εισοδημάτων, του ελεύθερου χρόνου καθώς και η βελτίωση των μεταφορικών μέσων έχει οδηγήσει στην μεγάλη αύξηση του αριθμού των τουριστών και την ανάπτυξη του μαζικού τουρισμού. Η μαζικοποίηση του τουρισμού σε μεγάλη κλίμακα δεν είναι πάντα επιθυμητή τόσο για την οικονομία όσο και για την κοινωνία. Σύμφωνα με τους Loon και Polakow (2001), πολλές φορές τα οικονομικά κέρδη δεν συνεπάγονται και κοινωνικά ή περιβαλλοντικά. Για παράδειγμα, η ανεξέλεγκτη και άναρχη τουριστική εκμετάλλευση μιας περιοχής έχει αρνητικές επιπτώσεις τόσο στην τοπική κοινωνία όσο και στο φυσικό περιβάλλον της τουριστικής περιοχής. Δεν είναι λίγες οι φορές που φορείς τουριστικής εκμετάλλευσης έχουν συγκρουστεί είτε με περιβαλλοντικές οργανώσεις εξαιτίας της περιβαλλοντικής ζημιάς που προκαλούν, είτε με τοπικούς φορείς εξαιτίας της σύγκρουσης συμφερόντων των εμπλεκομένων (Σφακιανάκης, 2000; Ηγουμενάκης & Κραβαρίτης, 2004).
Τα τελευταία χρόνια, υπάρχει μια έντονη αντίδραση στην μαζικοποίηση του τουριστικού προϊόντος και μια στροφή προς εναλλακτικές μορφές τουριστικής δραστηριότητας. Σκοπός της τάσης αυτής είναι η βιώσιμη τουριστική ανάπτυξη η οποία θα παράγει οικονομικά, κοινωνικά αλλά και περιβαλλοντικά οφέλη. Η ενθάρρυνση του εναλλακτικού τουρισμού, η διεύρυνση της τουριστικής περιόδου και η προώθηση μη κορεσμένων τουριστικών προορισμών χαρακτηρίζουν την σύγχρονη τουριστική βιομηχανία (Ματζουράνη & Τζιφάκη, 2006).
Όπως προαναφέρθηκε, η σύγχρονη τάση στον τουρισμό είναι η ανάπτυξη εναλλακτικών μορφών τουρισμού οι οποίες εξειδικεύονται ανάλογα με τις ιδιαίτερες ανάγκες και απαιτήσεις των ταξιδιωτών. Οι συνηθέστερες μορφές τουρισμού που απαντούσε κανείς διεθνώς από την αρχαιότητα έως τη σύγχρονη εποχή είναι (Γεωργοπούλου, 2014):
– Θρησκευτικός τουρισμός όπου οι προσκυνητές είχαν σκοπό την εκπλήρωση του θρησκευτικού τους καθήκοντος.
– Εκπαιδευτικός τουρισμός όπου προορισμό αποτελούσαν μεγάλα κέντρα μάθησης
– Πολιτιστικός τουρισμός σε σημαντικά μνημεία της εποχής μας
– Αθλητικός Τουρισμός. Οι φίλαθλοι μετακινούνται ακολουθώντας σημαντικά αθλητικά γεγονότα
– Τουρισμός για λόγους υγείας
– Συνεδριακός ή επαγγελματικός τουρισμός όπου το ταξίδι επιβάλλεται να γίνει λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων
– Θαλάσσιος τουρισμός ο οποίος αναφέρεται στις δραστηριότητες που αναπτύσσονται στον θαλάσσιο ή παράκτιο χώρο.
Οι εναλλακτικές μορφές που συναντάμε πιο έντονα την τελευταία δεκαετία επιλέγουν να
προωθούν την επαφή με τη φύση και τα ιδιαίτερα τουριστικά θέλγητρα της κάθε περιοχής. Έτσι μορφές όπως ο αγροτουρισμός, ο οικοτουρισμός, ο γεωτουρισμός, ο ορειβατικός τουρισμός, ο χειμερινός τουρισμός προσελκύουν το ενδιαφέρον των τουριστών (Σφακιανάκης, 2000). Έχοντας ως κίνητρο την αειφόρο βιώσιμη ανάπτυξη, τοπικοί φορείς προσπαθούν να δημιουργήσουν οικονομικά και κοινωνικά οφέλη προστατεύοντας όσο το δυνατόν περισσότερο τους φυσικούς και πολιτιστικούς πόρους (Μαυροδόντης, 2006).