Η προσπάθεια κατασκευής μηχανών που διαθέτουν ανθρώπινη συμπεριφορά, οδήγησε στην ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης, ως κλάδο της πληροφορικής. Η «ανθρώπινη συμπεριφορά» που προσπαθεί να αποκτήσει μια μηχανή μπορεί να αφορά ικανότητα μάθησης, προσαρμοστικότητα στο περιβάλλον, εξαγωγή συμπερασμάτων, κατανόηση από συμφραζόμενα, επίλυση προβλημάτων, ομιλία, ανάγνωση κειμένου κτλ. Συνεπώς δεν περιορίζεται αποκλειστικά στην πληροφορική αλλά αποτελεί σημείο τομής πολλών επιστημών όπως η ψυχολογία, η γλωσσολογία, η επιστήμη μηχανών. Τεχνητή νοημοσύνη είναι η μελέτη που αφορά στο πώς μπορούν οι υπολογιστές να κάνουν πράγματα, που έως τώρα κάνουν καλύτερα οι άνθρωποι (Russell & Norving, 2010).
Το μεγαλύτερο κομμάτι της έρευνας στον τομέα της τεχνητής νοημοσύνης αφορά στην μελέτη και δημιουργία νοημόνων πρακτόρων. Ως πράκτορας μπορεί να ορισθεί οτιδήποτε έχει την ικανότητα να αντιλαμβάνεται το περιβάλλον μέσα στο οποίο βρίσκεται, μέσω αισθητήρων και να κάνει ενέργειες σε αυτό (Russell & Norving, 2010). Ένας πράκτορας έχει συνήθως τη μορφή λογισμικού (Agent Program), ενώ το περιβάλλον μπορεί να είναι είτε ένα άλλο λογισμικό (π.χ. video games), είτε το φυσικό περιβάλλον (π.χ. ρομποτική).
Η συμπεριφορά ενός πράκτορα σ’ ένα περιβάλλον αξιολογείται από το μέτρο επίδοσης (Performance measure). Απαραίτητη προϋπόθεση για να θεωρηθεί ένας πράκτορας «νοήμων» είναι να έχει ικανότητα προσαρμογής στο περιβάλλον του, η αύξηση της οποίας θα βελτιώνει το μέτρο επίδοσής του. Αυτό επιτυγχάνεται μέσω της μηχανικής μάθησης, γεγονός που κάνει τις δύο έννοιες (τεχνητή νοημοσύνη – μηχανική μάθηση) αλληλένδετες.
Αναφορές
Russell, S. J., & Norving, P. (2010). Artificial Intelligence: A Modern Aproach Third Edition, New Jersey: Pearson Education.