Ανάλυση Δημόσιας Πολιτικής – “ΤΑ ΚΙΝΗΤΡΑ ΤΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ JULIAN LE GRAND”

Ο διαχωρισμός των ατόμων και οι προϋποθέσεις του κράτους ευημερίας.

Μπορούμε να πιστέψουμε στον αλτρουισμό των στελεχών του δημόσιου τομέα ή στο «ήθος» των δημόσιων υπαλλήλων και να θεωρήσουμε ότι επαρκούν για την παροχή ποιοτικών υπηρεσιών και την ορθή επικράτηση ενός κράτους ευημερίας; Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα δίνεται μέσω μιας σειράς κοινωνικών – πολιτικών επεξεργασιών και εξελίξεων.Ακρογωνιαίος λίθος, των ριζικών αλλαγών στο πολιτικό προσκήνιο, στάθηκε η σαρωτική νίκη της Margaret Thatcher το 1979 η οποία αμφισβήτησε τα δυο βασικά συστατικά της βρετανικής πολιτικής: την κεϋνσιανή οικονομική πολιτική και το κοινωνικό κράτος.

Από την κοινωνική σκοπιά, υπήρξαν τρεις κατηγορίες συντελεστών που χαρακτήρισαν το μεταπολεμικό κράτος ευημερίας, κατά τον κοινωνιολόγο – ιστορικό Rodney Lowe. Πρώτον, “εκείνοι που ίδρυσαν  το κράτος ευημερίας και εργάσθηκαν για την ολοκλήρωσή του”. Σε αυτή την κατηγορία συγκαταλέγονται πολιτικοί, δημόσιοι υπάλληλοι, διευθυντές και επαγγελματίες (Lowe 1993:23). Τα άτομα  που συμπεριλαμβάνονται σ΄ αυτήν την κατηγορία θεωρούνται «ιππότες» διότι είναι έμπιστα και αξιόπιστα άτομα,καθώς εργάζονται αποκλειστικά για την εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος, εντοπίζουν με ακρίβεια τις ατομικές και κοινωνικές ανάγκες και αξιοποιούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τους διαθέσιμους πόρους. (Donnison 1982:20-21). Στη δεύτερη κατηγορία  βρίσκονται οι φορολογούμενοι, τα άτομα, δηλαδή, που χρηματοδότησαν το κράτος ευημερίας μέσω του δημοσιονομικού συστήματος. Επίσης, τα άτομα της δεύτερης κατηγορίας, υπάγονται κι αυτά στους «ιππότες» καθώς είναι έτοιμοι να αναλάβουν την ευθύνη της προοδευτικής φορολογίας που εισηγάγανε, καθώς επίσης βλέπουν με συμπάθεια τους οικονομικά ασθενέστερους.

Στην τρίτη κατηγορία βρίσκονται “οι δικαιούχοι”, αυτοί δηλαδή που επωφελήθηκαν άμεσα τα οφέλη του κράτους ευημερίας. Πιο συγκεκριμένα, οι ασφαλισμένοι, οι μαθητές, οι γονείς τους κ.α. Τα άτομα αυτής της κατηγορίας θεωρούνται «πιόνια» καθώς είναι παθητικοί δέκτες της όλης κατάστασης. Με άλλα λόγια, δεν ασκούν κάποιο ενεργό ρόλο στη βελτίωση και ενίσχυση του κράτους ευημερίας, αντιθέτως είναι οι αποδέκτες των αποτελεσμάτων από πράξεις και αποφάσεις άλλων. Όπως, μάλιστα σημειώνει και ο Richard Titmuss “οι δικαιούχοι ήταν θύματα του αυστηρού οικονομικού και κοινωνικού συστήματος, γι΄ αυτό κιόλας είχαν ελάχιστες επιλογές”.

Από τη σκοπιά της πολιτικής, η κυβέρνηση των εργατικών του Τόνι Μπλερ διαδέχθηκε τη σαρωτική νίκη της «Σιδηρά Κυρίας» το 1997. Μετά από αυτήν την εναλλαγή στο πολιτικό προσκήνιο επικράτησαν δύο ιδεολογικά ρεύματα: οι σοδιαλδημοκράτες και οι νεοφιλελεύθεροι. Αυτά τα δύο ρεύματα είχαν εντελώς διαφορετικές πεποιθήσεις και ιδεολογίες μεταξύ τους. Από τη μια πλευρά, οι σοδιαλδημοκράτες στόχευαν πρωτίστως στην κοινωνική δικαιοσύνη και σε άλλους συλλογικούς στόχους, βασιζόμενοι στην καλοπροαίρετη παρέμβαση του κράτους (Le Grand 2007: 50). Αντιθέτως, από την άλλη πλευρά, οι νεοφιλελεύθεροι υποστήριζαν τις λειτουργίες της ανταγωνιστικής αγοράς και έδιναν μεγαλύτερη βαρύτητα στα ατομικά δικαιώματα και ελευθερίες.

Βιβλιογραφικές Αναφορές

Le Grand J., 2007, Κίνητρα, Δράσεις και Δημόσια Πολιτική «Ιππότες» και «Κατεργάρηδες», «Πιόνια» και «Βασίλισσες», Αθήνα, Εκδόσεις Παπαζήση.

 

This entry was posted in Δημόσια Διοίκηση and tagged , , , , , , , . Bookmark the permalink.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *