Η συμμετοχή για τα παιδιά με εγκεφαλική παράλυση: η συμμετοχή στην εκπαίδευση και ο ρόλος της εργοθεραπείας

Η εγκεφαλική παράλυση (ΕΠ) αποτελεί την πιο συχνή κινητική διαταραχή στην παιδική ηλικία παρουσιάζοντας ένα ποσοστό εμφάνισης περίπου 2 προς 1000 παιδιά που γεννιούνται ζωντανά σε αναπτυγμένες χώρες (Schie, Siebes, Dallmeijer, Schuengel, Smits, Gorter & Becher, 2013). Παρόλο που το βασικό χαρακτηριστικό της ΕΠ είναι οι διαταραχές στην κίνηση και στάση του σώματος, πολλές είναι οι δευτερογενείς διαταραχές που συνήθως συνυπάρχουν στην διάγνωση. Γνωστικά, αισθητηριακά και ψυχοκοινωνικά ελλείμματα συχνά συνδυάζονται με τις μειωμένες κινητικές λειτουργίες και την επακόλουθη δυσλειτουργικότητα (Case-Smith, 2010).

Είναι γεγονός ότι η συμμετοχή των παιδιών στην καθημερινή ζωή είναι ζωτικής σημασίας για την υγιή ανάπτυξη, τις κοινωνικές και σωματικές ικανότητες, την κοινωνική και συναισθηματική ευεξία, την αίσθηση του σκοπού στη ζωή. Τα παιδιά με ΕΠ, λόγω των πολύπλευρων διαταραχών που αντιμετωπίζουν, συναντούν πολύ συχνά σημαντικούς περιορισμούς στην συμμετοχή τους σε διάφορα πλαίσια, όπως στο σπίτι και στο σχολείο (Nobakht, Rassafiani, Rezasoltani, Sahaf, Yazdani, 2013).

Ειδικά το σχολείο αποτελεί, πέρα από την οικογένεια, τον κύριο παράγοντα συνεισφοράς σε κοινωνικό, οικονομικό και ψυχολογικό επίπεδο (Hinder & Ashburner, 2010), και για το λόγο αυτό είναι σημαντικό να έχουν όλα τα παιδιά πρόσβαση, ανεξαρτήτως αναπηρίας. Το ίδιο ισχύει και για τα παιδιά με ΕΠ, όπου πλέον οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι ακόμα και τα παιδιά με βαριές μορφές μπορούν να επωφεληθούν από την εκπαίδευση και την κατάλληλη παρέμβαση, συνδυάζοντας τις δεξιότητες των δασκάλων με τη συνδρομή επαγγελματιών άλλων ειδικοτήτων (Πολεμικού, 2010). Ωστόσο, η συμμετοχή στο σχολείο δύναται να επηρεαστεί από εξωτερικούς (περιβαλλοντικούς) ή εσωτερικούς παράγοντες (Li, Dong & Fong, 2015), που θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη προκειμένου τα παιδιά να απολαμβάνουν τα ίδια προνόμια και το μέγιστο όφελος από την εκπαιδευτική διαδικασία.

Για τους εργοθεραπευτές που εμπλέκονται στην αποκατάσταση παιδιών με ΕΠ, ο κύριος στόχος είναι η συμμετοχή τους σε όλους τους τομείς έργου (Pashmdarfard, Amini, Hassani & Mehraban, 2017). Για τα παιδιά, πρωταρχικός ρόλος και έργο είναι αυτός του μαθητή και για το λόγο αυτό, οι εργοθεραπευτές που εργάζονται στα σχολεία διευκολύνουν τη συμμετοχή των παιδιών με αναπηρίες στις δραστηριότητες που συνδέονται με τον ρόλο αυτό (Benson, Szucs & Mejasic, 2016). Οι επιδόσεις
των μαθητών σε δραστηριότητες σχετικές με την εκπαίδευση που βασίζονται στην πρόσβαση και τη συμμετοχή στην εκπαίδευση αντιπροσωπεύουν στοχευμένα αποτελέσματα για τις υπηρεσίες εργοθεραπείας. Η πρακτική των εργοθεραπευτών εντός των εκπαιδευτικών πλαισίων δίνει τη δυνατότητα σε μαθητές με αναπηρίες να συμμετέχουν στις καθημερινές σχολικές τους δραστηριότητες, συμπεριλαμβανομένων των ακαδημαϊκών, κοινωνικών, εξωσχολικών και δραστηριοτήτων αυτοεξυπηρέτησης (Swinth, Spencer & Jackson, 2007).

Βιβλιογραφικές αναφορές
Benson, J., Szucs, K., Mejasic, J., (2016) Teachers’ perceptions of the role of occupational therapist in schools, Journal of Occupational Therapy, Schools, & Early Intervention, 9(3), 290-301.
Case-Smith, J., (2010). Development of Childhood Occupations. In J. Case-Smith, & J. O’Brien (Eds), Occupational therapy for children (6th edition). Misouri: Mosby Elsevier.
Hinder, A. & Ashburner, J., (2010). Occupation-centred Intervention in the School Setting. In S.
Rodger (Ed.) Occupation-centred practice with children: A practical guide for occupational therapists. Oxford, U.K: Wiley-Blackwell.
Li, X., Dong, V., Fong, K., (2015). Reliability and validity of school function assessment for children with cerebral palsy in Guangzhou,China. Hong Kong journal of occupational therapy, 26, p. 43-50.
Nobakht, Z, Rassafiani, M, Rezasoltani, P, Sahaf, R., Yazdani, F., (2013). Environmental barriers to social participation of children with cerebral palsy in Tehran. Iranian Rehabilitation Journal, 11, 40–45.
Pashmdarfard, M., Amini, M., Hassani, Mehraban, A., (2017). Participation of Iranian Cerebral Palsy Children in Life Areas: A Systematic Review. Iranian Journal of Child Neurology. 11(1), 1-12.
Πολεμικού, Α. (2010). Οι κινητικές αναπηρίες κατά τη σχολική ηλικία. Στο Ν. Πολεμικός, Μ. Καΐλα, Ε.
Θεοδωροπούλου & Β. Στρογγυλός (Επίμ.). Εκπαίδευση Παιδιών με ειδικές ανάγκες: Μια πολυπρισματική Προσέγγιση. Αθήνα: Εκδόσεις Πεδίο.
Schie P., Siebes, R., Dallmeijer, A., Schuengel, C., Smits D., Gorter J., Becher, J., (2013).
Development of social functioning and communication in school-aged (5–9 years) children with cerebral palsy. Research in Developmental Disabilities, 34, 4485–4494.
Swinth, Y., Spencer, K.,, Jackson, L., (2007). Occupational therapy: Effective school-based practices within a policy context. (COPSSE Document Number OP-3). Gainesville, FL: University of Florida, Center on Personnel Studies in Special Education.

This entry was posted in Εκπαίδευση and tagged , , , , , , , . Bookmark the permalink.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *