Αναρωτιέται κανείς γιατί η ιστορία αποτελεί ένα βαρετό, δύσκολο μάθημα. Το θυμάται άλλωστε καθένας από εμάς που βρέθηκε κάποτε στη θέση του μαθητή, που έμαθε ίσως ιστορία για να γράψει εξετάσεις και την ξέχασε μία μέρα μετά. Τι έχει συμβεί λοιπόν; Πώς είναι δυνατόν όταν από μωρά παιδιά θέλουμε να ακούμε ιστορίες, όταν μεγαλώνουμε με αυτές, με μάχες, πολιορκίες, μεγάλες ανακαλύψεις, ηρωικές στιγμές, ξαφνικά να μας είναι απωθητικά όλα αυτά. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι φταίνε τα βιβλία, άλλοι ο τρόπος διδασκαλίας ή το εξεταστικοκεντρικό εκπαιδευτικό σύστημα, όλοι όμως αναγνωρίζουν ότι το μάθημα της ιστορίας έπαψε να είναι θελκτικό.
Η ιστορία λοιπόν οφείλει να βρει τη θέση της στην σχολική πραγματικότητα. Είναι καιρός να αντιληφθούμε όλοι ότι ιστορία είναι η ίδια η ζωή και ως τέτοια πρέπει να την αντιμετωπίσουμε. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι κάθετί που συμβαίνει γύρω μας, οι αντιδράσεις μας ή η αδράνειά μας, οι αγώνες μας ή οι απουσίες μας είναι η ιστορία του αύριο. Κι όσο κι αν πρέπει να γνωρίζει ο μαθητής το ηρωικό παρελθόν της χώρας μας, το μεγαλείο του Μ.Αλεξάνδρου, τον πολιτισμό της Αθήνας του 5ου π.Χ. αι, άλλο τόσο, ίσως και περισσότερο, πρέπει να γνωρίζει τη σύγχρονη ιστορία της χώρας μας, της Ευρώπης, αλλά και του κόσμου ολόκληρου.
Η σύγχρονη ιστορία έχει εκτοπιστεί από το σχολείο για έναν ανεξήγητο λόγο κι όταν διδάσκεται γίνεται με σκόρπιες σελίδες, αφήνοντας γεγονότα, προχωρώντας σε άσχετα, δίχως να γίνονται συσχετισμοί, δίχως να ανιχνεύονται οι αιτίες και να διαχωρίζονται από τις αφορμές ή τις συγκυρίες. Έννοιες όπως καπιταλισμός, κομμουνισμός, οικονομική κρίση, διεθνής έλεγχος και άλλες είναι αδιανόητο να είναι άγνωστες στην πλήρη διάστασή τους από νέους που έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο, που εν δυνάμει έχουν τον κόσμο στα πόδια τους, αλλά πρακτικά τους έχουμε απομονώσει από την ίδια την ζωή.
Η ιστορία για έναν έφηβο ή ένα νέο θα έπρεπε να είναι το πιο ενδιαφέρον μάθημα, το ότι έχουμε φροντίσει να τον αποκόψουμε από κάτι τόσο αναγκαίο για την ίδια την ουσία της ζωής είναι παράλειψη και λάθος εκτός κι αν είναι εσκεμμένη κίνηση μιας κοινωνίας που δεν επενδύει στη γνώση, στην τέχνη, στον πολιτισμό και στερεί από όραμα και όρεξη για ζωή το πιο δυναμικό κομμάτι του πληθυσμού, το νέο.
Ζαχαροπούλου Έλενα – Φιλόλογος