Το λεξιλόγιο μας και κατά συνέπεια ο γραπτός μας λόγος έχει γαλουχηθεί και ταξινομηθεί σε κατηγορίες από τη πρώτη κιόλας μέρα που αντιλαμβανόμαστε το κόσμο γύρω μας.
Από την εποχή που φυτρώνουν τα πρώιμα δόντια μας τα όποια μας επιτρέπουν να αρθρώσουμε την όποια μητρική μας γλώσσα, υπάρχουν οι καλές και οι κακές λέξεις, οι κατάλληλες και οι ακατάλληλες! Καταστάσεις που δεν αφηγούνται και ένστικτα που πρέπει να καταπνίγουν.
Παραδείγματος χάρη στη παιδική ηλικία υπάρχει το οιδιπόδειο σύμπλεγμα, κατά το όποιο το μικρό αγοράκι ή κοριτσάκι θέλει να σκοτώσει το πατέρα του η τη μητέρα του για να πάρει τη θέση του/της στην αγκαλιά της μητέρας ή του πατέρα αντίστοιχα.
Φαντασθείτε τώρα αυτή του η επιθυμία να λεχθεί με όλη τη ζοφερότητα και την αναπαράσταση ενός μικρού παιδιού! Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων θα αντιμετωπισθεί με περιορισμό τέτοιων εκδηλώσεων και πιθανόν να υπάρξει ένα είδος λογοκρισίας που θα κάνει το παιδί να αισθανθεί κατά κάποιο τρόπο ‘αρρωστημένο’. Διαδικασία που ενδέχεται να οδηγήσει σε περαιτέρω κόμπλεξ και ενοχές που ίσως μεταφέρει και μετέπειτα στην ενήλικη ζωή του.
Όποτε μια προτεινόμενη λύση για όλα αυτά τα ένστικτα και τις όποιες ‘σκοτεινές’ μας σκέψεις που ίσως αναγκαστικά έχουν καταπιεστεί γιατί η κοινωνία μας αφήνει ελάχιστο χώρο να εξελιχθούν, ή και που δρουν στο υποσυνείδητο μας γιατί εμείς οι ίδιοι τα έχουμε εμποδίσει να αναδυθούν είναι να τους δώσουμε μια δημιουργική διέξοδο. Ένα πλαίσιο στο οποίο θα είναι ελευθέρα να υπάρξουν.
Ένα από αυτά τα πλαίσια είναι η ζωγραφική , η όποια βασίζεται στην οπτική σκέψη και από την οποία μπορούμε να ανακαλύψουμε και να επεξεργαστούμε θησαυρούς όσον αφορά τον εσωτερικό μας κόσμο. Δεν είναι ανάγκη να βγάζει νόημα ούτε καν να είναι καλαίσθητο το όποιο έργο μας , για αυτό προμηθευτείτε μπογιές οπλιστείτε με κουράγιο και δοκιμάστε το !