ΚΑΡΔΙΟΑΝΑΠΝΕΥΣΤΙΚΗ ΑΝΑΖΩΟΓΟΝΗΣΗ

Καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση είναι η διαδικασία που χρησιμοποιείται , με σκοπό την υποστήριξη της αναπνοής και της κυκλοφορίας, σε άτομα που έχουν υποστεί αναπνευστική ή καρδιακή ανακοπή( Kong et al, 2010).

Η καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση , έχει ως σκοπό να διατηρήσει την αναπνοή και την κυκλοφορία, ώστε να εφοδιάζει με αίμα , καθώς και με οξυγόνο την καρδιά, τον εγκέφαλο και όλα τα ζωτικά όργανα. H αιφνίδια καρδιακή προσβολή που συμβαίνει εξωνοσοκομειακά, είναι ο πρώτος παράγοντας στον Καναδά, στις ΗΠΑ, καθώς και σε παγκόσμιο επίπεδο (Vaillancourt, 2004).

Η αρχική μέθοδος που εφαρμόστηκε, για να αντιμετωπιστεί η ξαφνική καρδιακή ανακοπή, εμφανίστηκε το 1940, ήταν η τεχνητή αναπνοή σε περιπτώσεις πνιγμού και την πρότεινε η Ακαδημία Επιστημών του Παρισιού. Επίσης, κατά το έτος 1891, υλοποιήθηκε η πρώτη προσπάθεια ,που έχει καταγραφεί, καρδιακών συμπιέσεων από τον Dr Maass. Το 1930, ο Dr Crile πραγματοποίησε με επιτυχία η πρώτη ανάνηψη με συμπιέσεις. Το 1960 σημειώθηκε ανάπτυξη της τεχνικής ΚΑΑ , ενώ το ίδιο έτος η Αμερικανική Καρδιολογική Εταιρία υλοποίησε εκπαιδευτικά σεμινάρια, ώστε να επιμορφωθεί το ευρύ κοινό και είναι η βάση των σύγχρονων προγραμμάτων της ΚΑΡΠΑ, που απευθύνεται σε όλους τους πολίτες. Εν συνεχεία, το έτος 1972 εφαρμόστηκε το πρώτο πρόγραμμα εκπαίδευσης για το ευρύ κοινό, από τον καρδιολόγο Leonard Cobb, στο Σιατλ των ΗΠΑ, στο οποίο εκπαιδεύτηκαν περισσότεροι από 100.000 απλοί πολίτες, στην εν λόγω τεχνική( AMERICAN HEART ASSOCIATION).

ΟΙ ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΟΑΝΑΠΝΕΥΣΤΙΚΗΣ ΑΝΑΖΩΟΓΟΝΗΣΗΣ
Πολλές φορές όμως οι τεχνικές της καρδιοαναπνευστικής αναζωογόνησης δεν εφαρμόζονται ή δεν επιφέρουν θετικά αποτελέσματα. Οι κυριότερες αιτίες είναι οι πολύπλοκες μέθοδοι και το κώλυμα των απλών πολιτών να θυμηθούν όλες τις κινήσεις , που είναι απαραίτητες, καθώς και η δυσκολία που αντιμετωπίζουν, όταν πρόκειται να εφαρμόσουν συνδυασμό συμπιέσεων και εμφυσήσεων(Chamberlain et al, 2003). Ακόμη ένας αρνητικός παράγοντας που δυσχεραίνει τη διαδικασία είναι οι ανασφάλεια, που νιώθουν οι πολίτες , εξαιτίας της ανεπάρκειας που παρατηρείται στις εκπαιδευτικές μεθόδους(Locke et al., 1995). Τέλος, οι περισσότεροι άνθρωποι φοβούνται πως μέσω των εμφυσήσεων θα κολλήσουν κάποια ασθένεια, αν και οι πιθανότητες μετάδοσης ασθενειών είναι ελάχιστες (Ewy, 2000).

Σύμφωνα, με την Αμερικανική Καρδιολογική Εταιρεία, οι πιθανότητες επιβίωσης του θύματος αυξάνονται κατά το διπλάσιο , αν εγκαίρων μετά την καρδιακή ανακοπή , πραγματοποιηθεί η καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση (AMERICAN HEART ASSOCIATION). Κάποιες άλλες έρευνες υποστηρίζουν πως αρκετά συχνά, οι πιθανότητες επιβίωσης μπορούν ακόμη και να τριπλασιαστούν (Holmberg et. al. , 2001). Συνεπώς, καθίσταται απαραίτητο να βρεθεί η τεχνική, η οποία θα μπορεί να εφαρμοστεί από όλους τους πολίτες σε περίπτωση που είναι παρόντες σε κάποιο περιστατικό, που κρίνεται αναγκαία η καρδιοναπνευστική αναζωογόνηση, καθώς τα αποτελέσματα είναι θετικότερα, αν εφαρμοστεί άμεσα.

This entry was posted in Ιατρική and tagged , , , , , , . Bookmark the permalink.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *