Η δυσλεξία είναι μία από τις πολλές και διαφορετικές μαθησιακές δυσκολίες, οι
οποίες απαντώνται σε μαθητές και ενήλικες κάθε ηλικίας (Knight, 2018). Παρά το
γεγονός ότι ο όρος «δυσλεξία» είναι από τους πιο διαδεδομένους παγκοσμίως ο
ορισμός του και το περιεχόμενό του ποικίλουν (Στασινός, 2016). Σ’ αυτό στο οποίο
συγκλίνουν οι έρευνες (Knight, 2018; Στασινός, 2016) είναι πως όσοι έχουν δυσλεξία
χαρακτηρίζονται από μία φωνολογική αδυναμία έναντι των συνομήλικών τους. Αυτή
αφορά την αναγνώριση και ταύτιση γραπτών συμβόλων (γραμμάτων και αριθμών) με
τους ήχους που τους αντιστοιχούν, καθώς και την αδυναμία απομνημόνευσης αυτών
των πληροφοριών.
Ως γενεσιουργός αιτία της δυσλεξίας έχει εντοπιστεί μία εγκεφαλική ανωμαλία, η
οποία αφορά μία διόγκωση στο δεξιό ημισφαίριο του εγκεφάλου, καθώς και τη βλάβη
που προκαλεί στο συνδετικό υγρό των δύο ημισφαιρίων (Coltheart, 2000). Σ’ αυτή
την ανωμαλία συνήθως οφείλονται και οι αναγραμματισμοί, η απαλοιφή γραμμάτων
από λέξεις ή τα πολλά ορθογραφικά λάθη που παρατηρούνται στο γραπτό λόγο από
μαθητές με δυσλεξία (Στασινός, 2016).
Σημαντικός κρίνεται, συνεπώς, ο ρόλος του εκπαιδευτικού, τόσο σε επίπεδο πρόωρης
αναγνώρισης των χαρακτηριστικών που συνοδεύουν τη δυσλεξία, η οποία θα
οδηγήσει στην πρώορη διάγνωση και καλύτερη αντιμετώπιση του φαινομένου, όσο
και σε επίπεδο εκπαίδευσης του μαθητή (Στασινός, 2016). Σε αυτή τους την
προσπάθεια οι εκπαιδευτικοί καλούνται να επιστρατεύσουν τα τεχνολογικά υλικά και
μέσα που έχουν στη διάθεσή τους, όπως μαγνητόφωνα με ηχογραφημένη την
παράδοση του μαθήματος, προγράμματα ορθογραφικού ελέγχου, καθώς και βίντεο ή
προτζέκτορες για την προβολή διαφανειών (Pino & Mortari, 2014).
Συμπερασματικά, στόχος του σχολείου, στο πλαίσιο της κοινωνικής δικαιοσύνης,
πρέπει να είναι η συμπερίληψη αυτών των μαθητών (Αγγελίδης, 2011), η οποία
μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την ύπαρξη κατάλληλα εκπαιδευμένου προσωπικού
(Knight, 2018). Γι’ αυτό, κρίνεται αναγκαία η κατάρτισή τους σε επίπεδο
αναγνώρισης των συμπεριφορών των παιδιών με δυσλεξία, τα αίτια που την
προκαλούν, καθώς και ο τρόπος παρέμβασής τους για την αποτελεσματικότερη
δράση τους.
Βιβλιογραφία
Αγγελίδης, Π. (2011). Παιδαγωγικές της Συμπερίληψης. Αθήνα: Διάδραση
Knight C. What is dyslexia? An exploration of the relationship between teachers'
understandings of dyslexia and their training
experiences. Dyslexia. 2018;24:207–219. https://doi.org/10.1002/dys.1593
Coltheart M. Deep Dyslexia Is Right-Hemisphere Reading. Brain and language 71. 2000,
299-309. doi:10.1006/brln.1999.2183
Pino M., and Mortari L. (2014) The Inclusion of Students with Dyslexia in Higher Education:
A Systematic Review Using Narrative Synthesis, Dyslexia, 20, pages 346–369,
doi: 10.1002/dys.1484.
Στασινός, Δ. (2016). Η Ειδική Εκπαίδευση 2020plus. Για μία Συμπεριληπτική ή Ολική
Εκπαίδευση στο Νέο-ψηφιακό Σχολείο με Ψηφιακούς Πρωταθλητές. Αθήνα:
Εκδόσεις Παπαζήση