Το πεζογράφημα του Διονύσιου Σολωμού – Η γυναίκα της Ζάκυθος

Το έργο του Σολωμού υπήρξε το σημείο αναφοράς της Επτανησιακής Σχολής, της
οποίας το κύριο λογοτεχνικό είδος ήταν η ποίηση. Η επτανησιακή ποίηση, η οποία μπορεί να χαρακτηριστεί γενικά ως ένα κράμα δημοτικής παράδοσης και ευρωπαϊκών επιρροών.
λειτούργησε με αρκετούς τρόπους ως αφετηρία της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Μια γενικής φύσης παρατήρηση περί της λογοτεχνικής κατεύθυνσης του Σολωμού ήταν ότι ήταν επηρεασμένη από το πάθος του για τις υπερβατικές, πνευματικές έννοιες της ανώτερης, ιδανικής φύσης των πραγμάτων. Κατά την αντίληψη του, προορισμός του ποιητή ήταν η ηθική στήριξη και αφύπνιση των συμπατριωτών του σχετικά με τις προαναφερθείσες αυτές έννοιες. Ίσως από αυτόν τον τρόπο σκέψης να προέρχονταν το χρόνιο γνώρισμα του να μην ολοκληρώνει παρά ελάχιστα από τα έργα του. Τωόντι, τα μόνα έργα του Σολωμού που εξεδόθησαν όσο ζούσε ήταν: ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν (1823), η  Ωδή εις Μοναχήν (1829), ένα απόσπασμα από το Λάμπρος (1834), το επίγραμμα Εις Φραγκίσκα Φραίζερ (1849) και μία συλλογή ποιημάτων, οι Rime Improvvisate (Αυτοσχέδιες ρίμες, στα ιταλικά).
Το πιο γνωστό του έργο είναι φυσικά ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν, που
ολοκληρώθηκε το 1823 και του απέδωσε τον τίτλο του εθνικού ποιητή ως συγγραφέα του
εθνικού ύμνου του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, κάνοντας τον γνωστό σε Ελλάδα και
Ευρώπη (Αρχικά στα Γαλλικά και αργότερα σε άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες). Ο Ύμνος ήταν
η βάση της εκτίμησης που λάμβανε ο Σολωμός από τους απελευθερωμένους Έλληνες,
καθότι τα υπόλοιπα ποιήματα του όσο ζούσε ήταν γνωστά μόνο στον στενό κύκλο των
«μαθητών» και φίλων του (Αν και ο ίδιος ουδέποτε ταξίδεψε στην απελευθερωμένη
Ελλάδα). Με τον Ύμνο επιπλέον ξεκινά η σημαντικότερη περίοδος του ως ποιητής όταν
ήταν πλέον σε θέση να επεκτείνει το ταλέντο του σε πιο σύνθετες μορφές και εμπνεύσεις
πέραν από τον αυτοσχεδιασμό που τον χαρακτήριζε μέχρι τότε.
Το 1833 έγραψε το πρώτο σημαντικό έργο της περιόδου εκείνης, ο Κρητικός,
εμπνευσμένο ασφαλώς από την κρητική λογοτεχνία, (Όπως π.χ. τα έργα του Βιτσέντζου
Κορνάρου 1553-1613). Μεταξύ των άλλων έργων του, είναι: Εις Μάρκο Μπότσαρη (Το
μόνο έργο του που είναι αφιερωμένο σε αγωνιστή του 1821), Η καταστροφή των Ψαρών, Εις τον θάνατον του Λόρδου Μπάιρον, Ὁ θάνατος της ορφανής, Ἡ φαρμακωμένη, Ἐλεύθεροι Πολιορκημένοι ,Ὁ Πόρφυρας, Η Ξανθούλα, Η Ψυχούλα , Πρὸς, Ἀνθούλα, Πρωτομαγιά κ.α, Ωδή στη σελήνη, η Τρελή Μάνα, Carmen Seculare, Τὸ όνειρο, Ἐπιγράμματα, Τὸ αηδόνι καὶ τὸ γεράκι, Τὸ κολύμπι, Μεταφράσεις,Διάλογος, Ο θάνατος της Ανεψιάς και Η γυναίκα της Ζάκυθος.
Ήταν αυτή η τάση του Σολωμού να μην ολοκληρώνει τα έργα του, που επέφερε
μία αρχικά επικριτική αντίληψη του έργου του, όταν εκδόθηκε στην ολότητα του για πρώτη φορά το 1859 με τον τίτλο: Άπαντα τα Ευρισκόμενα, συντεταγμένο από τον «μαθητή του» Πολυλά.. Χαρακτηριστική άποψη τέτοιου είδους ήταν αυτή του ποιητή Αριστοτέλη Βαλαωρίτη (1824-1879) ο οποίος το 1877 έγραψε στον Εμμανουήλ Ροΐδη (1836-1904) ότι ο Σολωμός άφησε πίσω του «ἕναν μόνο ὕμνον καὶ ὀλίγας ἀσυναρτήτους στροφάς» 1 . Το «Ευρισκόμενα» του τίτλου έγκειται και στο γεγονός ότι ο Σολωμός ήταν και πολύ ανοργάνωτος στην συγγραφή του έργου του, συχνά γεμίζοντας τα περιθώρια των 1 Περ. Ο Πολίτης 1958, 209) συγγραμμάτων του με σημειώσεις συχνά άσχετες με το περιεχόμενο τους. Οπότε και η πρώτη αυτή προσπάθεια σύνταξης του έργου από τον Πολυλά είναι ανεκτίμητης θα λέγαμε αξίας για τους μεταγενέστερους μελετητές του Σολωμού

This entry was posted in Ιστορία and tagged , , , , , , , , , . Bookmark the permalink.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *