Ιστορική εξέλιξη μηχανών εσωτερικής καύσης

Ως μηχανές εσωτερικής καύσης ορίζονται  οι μηχανές που ως μέσο για την παραγωγή έργου (εργαζόμενο μέσο) χρησιμοποιούν τον αέρα και κατά κάποιο τρόπο το ίδιο το καύσιμο, δηλαδή καυσαέρια π.χ εμβολοφόρος κινητήρας αυτοκινήτου, αεροστρόβιλος αεροπλάνου.

Κατά τον 17ο αιώνα κάνουν την εμφάνιση τους οι ατμομηχανές ως πρόδρομος των σημερινών ΜΕΚ οι οποίες ουσιαστικά εμφανίζονται στις αρχές του 19ου αιώνα λόγω πιεστικής ανάγκης για απλούστερους, ισχυρότερους και αποδοτικότερους κινητήρες. Το 1876 ο Ν.Α. Otto κατασκεύασε έπειτα από πειράματα το πρώτο βενζινοκινητήρα του οποίου οι αρχές λειτουργίας χρησιμοποιούνται ακόμη και σήμερα. Το 1892 από τον Γερμανό μηχανικό Rudolph Diesel επιτεύχθηκε η μαζική παραγωγή κινητήρων συμπίεσης-ανάφλεξης στους οποίους η εκτόνωση των αερίων μπορούσε να απελευθερώσει μεγάλη ποσότητα ενέργειας, αρχικά λειτουργούσαν με κονιορτοποιημένο γαιάνθρακα ως καύσιμο μέχρι το 1894 που πέτυχε η λειτουργία τους με καύσιμο πετρέλαιο ως οικονομικότερο  και αποδοτικότερο.

Η μηχανή Diesel υπήρξε καθοριστική για την ανάπτυξη της ναυτιλίας όπου το 1910 έχουμε την πρώτη εγκατάσταση αυτού του τύπου κινητήρα σε εμπορικό πλοίο, λόγω του μεγάλου όγκου των μηχανών αυτών οι κατασκευαστές με την πάροδο του χρόνου κατάφεραν να μειώσουν τις διαστάσεις βελτιώνοντας όμως την απόδοση τους όπου το 1927 έχουμε την πρώτη εφαρμογή υπερπλήρωσης σε ναυτική μηχανή απο  την ΜΑΝ και το 1950 η χρήση βαρέος πετρελαίου μαζί με κατάλληλα λιπαντικά.

Η ραγδαία εξέλιξη των ναυτικών μηχανών έστρεψε το ενδιαφέρον της στην κατασκευή αργόστροφων μηχανών όπου χρησιμοποιούνται μέχρι σήμερα με την χρήση βαρέος τύπου πετρελαίου ή πετρελαίου χαμηλής περιεκτικότητας σε θείο.

This entry was posted in Μηχανική, Ναυτιλία and tagged , , . Bookmark the permalink.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *